31 Μαΐ 2010

Επίθεση του Ισραήλ στα "Καράβια για τη Γάζα"

Όλοι σήμερα στις 6.00 μ.μ. στην διαδήλωση από το Παράρτημα

Λίγο μετά τις 5.00 το πρωί της Δευτέρας ο ισραηλινός στρατός επιτέθηκε με πραγματικά πυρά στα πλοία που κατευθυνόταν πρός τη Γάζα. Με ελικόπετρα και φουσκωτά σκάφη επιτέθηκε πρώτα και στη συνέχεια κατέλαβε τα πλοία. Υπό κράτηση οι επιβάτες και τα πληρώματα. Τουλάχιστον 10 νεκροί και αρκετοί τραυματίες. Καταλήφθηκε και το πλοίο της ελληνικής αποστολής "Ελεύθερη Μεσόγειος" και η "Σφενδόνη". Καταγγελία από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αριστερές οργανώσεις και μαζικούς φορείς.

Απαιτούμε:
  •  ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΚΤΙΒΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΣΤΟΛΟΥ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
  • ΝΑ ΔΙΑΚΟΠΟΥΝ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ
  • ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΩΝ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ
  • ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ
  • ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Απομονώστε το Ισραήλ, όχι τη Γάζα!
Να μπει τέλος στις στρατιωτικές ασκήσεις της Ισραηλινής αεροπορίας σε ελληνικό εναέριο χώρο!

20 Μαΐ 2010

Ο αγώνας Συνεχίζεται - Κλιμακώνεται

Χαιρετίζουμε τη μεγαλειώδη μαζικότητα και δυναμική των κινητοποιήσεων της 20ης Μάη σε όλη την Ελλάδα. Παρά το κλίμα τρομοκρατίας που προωθήθηκε από το σύνολο σχεδόν του τύπου, παρά την ασφυκτική πίεση για αποδοχή του "μονοδρόμου ΕΕ-ΔΝΤ",  παρά την προσπάθεια των συνδικαλιστικών ηγεσιών να υποσκάψουν την απεργία, ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία ύψωσαν ανάστημα. Πολλές εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι συμμετείχαν στα συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα και στέλνοντας το μήνυμα στην κυβέρνηση: Φτάνει πια! Να αποσυρθούν τα αντεργατικά μέτρα! Κάτω η χούντα Κυβέρνησης-ΔΝΤ-ΕΕ! Έξω τώρα από την επιτήρηση ΔΝΤ-ΕΚΤ! 

Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες αγωνιζόμενους εργαζομένους, την ουσιαστική δυναμική της πορείας αλλά και τον διαχωρισμό και απομόνωση των λανθασμένων πρακτικών που εμφανίσθηκαν από μειοψηφικά στοιχεία της διαδήλωσης στις 5 Μάη. 
Το επόμενο διάστημα ο αγώνας πρέπει να συνεχισθεί, ο κοινωνικός αναβρασμός να ενταθεί, η απομονιμοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής να γίνει ακόμα πιο φανερή. Τίποτα δεν μας ενώνει με την κυβέρνηση και την πολιτική της, τίποτα δεν μας ενώνει με την συναίνεση της ΝΔ και του ΛΑΟΣ και την από τα δεξιά πίεση των βιομηχάνων. Μας ενώνουν τα συμφέροντα μας, ο κοινός αγώνας των εργαζομένων που πρέπει να δοθεί και μπορεί να κερδίσει. Μπορούμε σήμερα να αποτρέψουμε μέρος των μέτρων, μπορούμε σήμερα να διαμορφώσουμε έναν άλλο ταξικό συσχετισμό, μια άλλη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα σε μια κατεύθυνση που πραγματικά να εξυπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα στηρίξουμε κάθε προσπάθεια ενίσχυσης των κοινωνικών αγώνων, διαμόρφωσης καλύτερων πολιτικών όρων, πρόταξης μιας πραγματικά μάχιμης και ριζοσπαστικής πολιτικής διεξόδου για τους εργαζόμενους και τη νεολαία.

Ραντεβού στους αγώνες των επόμενων ημερών, 
ραντεβού στις παρεμβάσεις και στις συζητήσεις...
...Μεγάλο ραντεβού στις 29 Μάη στην κινητοποίηση που κάλεσε η ΑΔΕΔΥ!

Π. Παπακωνσταντίνου: Οικονομική Κρίση και Αριστερά

Δείτε την συνέντευξη του Πέτρου Παπακωνσταντίνου με θέμα "Οικονομική Κρίση και Αριστερά:


PAPACONSTANTINOU from blog www.aformi.wordpress.com on Vimeo.

Αλλά και διαβάστε μέρος του βιβλίου του "Επιστροφή στο Μέλλον" και συγκεκριμένα τις σελίδες 203-213 με θέμα το Αριστερό Αντικαπιταλιστικό Πρόγραμμα Πάλης:

"Αλλά σε τι θα μπορούσε, εντέλει, να κωδικοποιηθεί ένα αριστερό, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης σήμερα; Προφανώς, το θέμα ξεφεύγει από τις ικανότητες οποιουδήποτε μεμονωμένου διανοουμένου ή ακτιβιστή και απαιτεί την ωρίμανση του συλλογικού διανοουμένου της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς. Θα αποτολμήσουμε, ωστόσο, να διατυπώσουμε κάποιες προσωρινές ιδέες για τους βασικούς αρμούς ενός τέτοιου προγράμματος.

1. Ρήξη με την ψευδεπίγραφη «παγκοσμιοποίηση», δηλαδή με το παγκόσμιο κοινωνικό ντάμπινγκ που επιβάλλει το πολυεθνικό κεφάλαιο, απελευθερώνοντας την κίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων, ενώ ταυτόχρονα υψώνει τείχη στην ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων. Το πρώτο ζητούμενο, χωρίς την επίτευξη του οποίου κάθε σκέψη για μια προοδευτική κοινωνική στροφή θα ήταν ουτοπική, είναι να ανακοπεί η μετανάστευση των θέσεων εργασίας υψηλής προστιθέμενης αξίας προς τις αναδυόμενες οικονομίες της περιφέρειας και η αντίστροφη Έξοδος ξεριζωμένων ανθρώπων από τις καταστραμμένες οικονομίες της περιφέρειας προς τις μητροπόλεις.

Για το σκοπό αυτό, είναι αναγκαία η προσφυγή σε κάποιου είδους προστατευτισμό, ιδιαίτερα με την ύψωση φραγμών στις βραχυπρόθεσμες κερδοσκοπικές κινήσεις χρηματιστικών κεφαλαίων και με την προστασία στρατηγικών κλάδων της εγχώριας παραγωγής. Όπως τονίζει ο Βάλντεν Μπέλο, «αποπαγκοσμιοποίηση δεν σημαίνει απόσυρση από τη διεθνή οικονομία. Σημαίνει τον αναπροσανατολισμό των εθνικών οικονομιών από την παραγωγή για τις εξαγωγές στην παραγωγή για την εγχώρια αγορά».[1] Κάτι τέτοιο θα ευνοήσει μια πιο ισορροπημένη, κοινωνικά και περιβαλλοντικά, ανάπτυξη, αντί να ευνοεί την πάση θυσία μείωση του κόστους, ώστε τα εξαγώγιμα προϊόντα να είναι ανταγωνιστικά, π.χ. απέναντι στα κινέζικα.

Επιπλέον, η εισαγωγή επιλεκτικών μέτρων προστατευτισμού δεν σημαίνει αναδίπλωση στη λογική της εθνικής αυτάρκειας, τύπου Αλβανίας της εποχής Χότζα, όπως το θέλει η καρικατούρα αυτής της πρότασης, η τόσο προσφιλής στους νεοφιλελεύθερους. Αν ήδη στην εποχή του Λένιν ο «σοσιαλισμός σε μία χωρά» αποδείχτηκε αδύνατος, στη σημερινή εποχή της αφάνταστα μεγαλύτερης κοινωνικοποίησης της παραγωγής φαντάζει αδύνατη ακόμη και η «μεταρρύθμιση σε μία χώρα»! Η μονομερής κήρυξη καθολικού προστατευτισμού από μια χώρα (με πιθανές εξαιρέσεις μόνο τα μέγα-κράτη τύπου ΗΠΑ και Κίνας) θα εκτίνασσε σε αστρονομικά ύψη το κόστος των αναπόφευκτων, ιδίως για τις μικρότερες χώρες, εισαγωγών (π.χ. μηχανών, εξαρτημάτων, ενέργειας κ.ά.), με αποτέλεσμα είτε το σταμάτημα της βιομηχανικής παραγωγής είτε την καθήλωση της κατανάλωσης στα κατώτατα δυνατά όρια, πράγμα μη διατηρήσιμο για μεγάλο διάστημα χωρίς στροφή στον απολυταρχισμό.

Επομένως, η ρήξη με την παγκοσμιοποίηση μπορεί μεν να αρχίσει από μία χώρα, αλλά δεν θα έχει μέλλον αν δεν επεκταθεί σε μια σημαντική ομάδα χωρών, κάτι που είναι, βεβαίως, πιο εύκολο να γίνει σε περιφερειακή κλίμακα. Αν η κλίμακα του κράτους είναι πολύ μικρή για να χωρέσει τις νέες παραγωγικές δυνάμεις και η κλίμακα του κόσμου όλου πολύ μεγάλη για να υπαχθεί σε οποιονδήποτε πολιτικό έλεγχο, η κλίμακα της περιφέρειας, του συνεταιρισμού μιας κρίσιμης μάζας εθνών-κρατών είναι εκείνη που φαίνεται πιο κατάλληλη για την αντικαπιταλιστική ανατροπή και το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.

Όσο για τη μετανάστευση, η λογική της ποινικοποίησης της μετανάστευσης και γενικότερα των αστυνομικών μέτρων είναι όχι μόνο κοινωνικά αντιδραστική, αλλά και παντελώς ατελέσφορη, αν υποτεθεί ότι στόχος των στρατοπέδων κράτησης και των «επαναπροωθήσεων» είναι ο περιορισμός του προβλήματος. Στην πραγματικότητα, οι κυρίαρχες τάξεις γνωρίζουν ότι παρόμοια μέτρα είναι παντελώς ανίκανα να συγκρατήσουν τα εκατομμύρια και εκατοντάδες εκατομμύρια απελπισμένων ανθρώπων που δημιουργούν διαρκώς η πείνα και οι πόλεμοι. Μοναδικός στόχος τους είναι να ρίξουν το μετανάστη στην κατάσταση του κυνηγημένου ζώου, ώστε να αποδέχεται όσο γίνεται αθλιότερες συνθήκες εργασίας για όσο γίνεται χαμηλότερες αποδοχές.

Επομένως, αν κάτι μπορεί να περιορίσει σε κάποιο βαθμό και πάντως να μετασχηματίσει σε πιο ανθρώπινη μορφή τη μετανάστευση προς όφελος των συλλογικών εργατικών συμφερόντων, είναι η δίωξη όχι των «λαθρομεταναστών», αλλά των… λαθροεργοδοτών! Δηλαδή, η θέσπιση αυστηρών κυρώσεων σε βάρος εργοδοτών, μεγάλων και μικρών, που απασχολούν μετανάστες με αμοιβή κατώτερη εκείνου που προβλέπει η συλλογική σύμβαση, χωρίς ασφάλιση. Η κατοχύρωση ίσων εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων για τους ξένους εργαζόμενους θα μειώσει τον ανταγωνισμό στο εσωτερικό της μισθωτής εργασίας και θα βελτιώσει ουσιωδώς την κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων. Φυσικά, η μείωση των μεταναστευτικών ροών εξαρτάται καίρια από την ακύρωση του χρέους για τις πιο φτωχές χώρες του Τρίτου Κόσμου, τον τερματισμό των αποικιοκρατικών πολέμων και την οικονομική ανάπτυξη αυτών των χωρών.

2. Ανατροπή του Συμφώνου Σταθερότητας. Ενός Συμφώνου όχι μόνο αντιδραστικού, καθώς καταδικάζει τους λαούς σε διαρκή λιτότητα και αντιασφαλιστικά μέτρα, αλλά και ξεκάθαρα ανεδαφικού, αφού παραβιάζεται ήδη από τους πάντες (όχι βέβαια προς όφελος των λαϊκών δικαιωμάτων, αλλά των μονοπωλιακών μεγαθηρίων που βαφτίζονται «εθνικοί πρωταθλητές»), με αποτέλεσμα 20 από τις 27 χώρες της ΕΕ να τελούν υπό επιτήρηση. Είναι πλέον σαφές ότι οι δρακόντειοι όροι δημοσιονομικής πειθαρχίας που επέβαλαν οι συνθήκες του Μάαστριχτ και του Άμστερνταμ εξυπηρετούν μόνο το χρηματιστικό κεφάλαιο, ιδίως της Γερμανίας, περιορίζοντας ασφυκτικά τα όρια της βιομηχανικής και γεωργικής ανάπτυξης.

Το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα θα μπορούσε να παίξει θετικό ρόλο προστασίας των εθνικών οικονομιών από κερδοσκοπικές κινήσεις των πειρατικών χρηματιστικών κεφαλαίων, αλλά και των εγχώριων προϊόντων μόνο στο πλαίσιο μιας πολιτικής μερικού ευρωπαϊκού προστατευτισμού, στο έδαφος ενός άλλου Συμφώνου Κοινωνικής Σταθερότητας και Αλληλεγγύης. Ενός συμφώνου το οποίο θα προϋπέθετε όχι μόνο προβλέψεις δημοσιονομικού χαρακτήρα (ελλείμματα, χρέη κλπ.), αλλά και σαφείς ρήτρες για μηδενισμό της ανεργίας, μείωση των ανισοτήτων και πάει λέγοντας. Θα προνοούσε, επίσης, για την εφαρμογή μιας ενιαίας, προοδευτικής φορολογικής πολιτικής, εμποδίζοντας το κοινωνικό ντάμπινγκ που ασκείται εντός ΕΕ από τις πρωτοπόρες στο νεοφιλελευθερισμό χώρες της «νέας Ευρώπης» και τη Βρετανία. Επιπλέον, θα μπορούσε να καθιερώσει ένα ευρωπαϊκό ομόλογο με εικονικό επιτόκιο, το οποίο θα προστάτευε τις αδύναμες οικονομίες σε περιόδους κρίσης, αντί να τις αφήνει στο έλεος των διεθνών τοκογλύφων. Φυσικά, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα έμπαινε κάτω από τον πολιτικό έλεγχο των εθνικών κυβερνήσεων και των φορέων των εργαζομένων.

Θα πει κανείς ότι μια παρόμοια αλλαγή σημαίνει, ούτε λίγο ούτε πολύ τη διάλυση της ΕΕ υπό τη σημερινή της μορφή. Ακριβώς! Πρέπει να διαλυθεί αυτή η ΕΕ για να φτιαχτεί μια άλλη, πάνω σε βάσεις αλληλεγγύης και δικαιοσύνης -και η οποία, τελικά, δεν μπορεί παρά να είναι μια Ένωση Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών της Ευρώπης. Μέχρι να ωριμάσουν, ωστόσο, οι συνθήκες για κάτι τέτοιο, η ανατροπή του ισχύοντος Συμφώνου Σταθερότητας θα αποτελεί ζήτημα αιχμής της λαϊκής πάλης και θα μπορούσε να τροφοδοτήσει πρωτοβουλίες κοινής δράσης της ελληνικής και της ευρωπαϊκής Αριστεράς με το αίτημα του δημοψηφίσματος.

3. Μια πραγματική κοινωνική «μεταπολίτευση», με ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου. Στην ιδεολογική τρομοκρατία των κυρίαρχων τάξεων «ιδού τα ελλείμματα και τα χρέη, πρέπει όλοι να κάνουμε θυσίες», το εργατικό κίνημα και η Αριστερά πρέπει να αντιτάξουν τη δική τους αλήθεια, προτάσσοντας την αύξηση της παραγωγικότητας και του πλούτου που συσσώρευσε ο εργαζόμενος άνθρωπος και που μετέτρεψε σε βουνά χρεών το κεφάλαιο. Με άλλα λόγια, πρέπει να πουν: «Δεν μοιραστήκαμε χθες, όταν είχατε κέρδη, τον πλούτο που εμείς δημιουργήσαμε, δεν θα μοιραστούμε τώρα τα δικά σας χρέη και τα δικά σας ελλείμματα. Πληρώστε εσείς το λογαριασμό ή, αν δεν σας αρέσει, αφήστε μας να αναλάβουμε εμείς όλα τα χρέη μαζί με όλο τον πλούτο και με το μεγάλο ρίσκο της χειραφέτησης μας»!

Στο πλαίσιο αυτό, κεντρική θέση κατέχουν δύο διεκδικήσεις: Πρώτον, για γενική μείωση του χρόνου εργασίας, τουλάχιστον στις 35 ώρες, χωρίς μείωση των αποδοχών ή ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων (όπως έκανε η «πλουραλιστική Αριστερά» στη Γαλλία, για να αποξενωθεί πλήρως από την εργατική τάξη), και δεύτερον, για ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα όλων των εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων, κάτι που θα μείωνε τη συντριπτική πίεση της ανεργίας και της φτώχειας. Αυτό σημαίνει ότι ο άνεργος, ο μισθωτός ή ο αυτοαπασχολούμενος που δεν συμπληρώνουν το εν λόγω εισόδημα θα εισπράττουν τη διαφορά από το δημόσιο, ώστε να εξασφαλίζουν ένα όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης, με αντάλλαγμα την υποχρέωση τους να απασχοληθούν σε δημόσια προγράμματα (π.χ. περιβαλλοντικά έργα, πολιτιστικές δραστηριότητες, βελτίωση υποδομών, υπηρεσίες υγείας κλπ.) ανάλογα με την ειδικότητα και την προϋπηρεσία τους.

4. Κοινωνικοποίηση στρατηγικών κλάδων και ανάπτυξη παραγωγικών τομέων εκτός της καπιταλιστικής αγοράς. Ξεπερνώντας τον ιδεολογικό αμυντισμό που της κληροδότησε η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ απέναντι στις κατηγορίες των αντιπάλων της για «κρατισμό», η Αριστερά πρέπει να υψώσει και πάλι τη σημαία του δημόσιου αγαθού, απέναντι στη λογική της εμπορευματοποίησης των πάντων, του εποικισμού κάθε σφαίρας της κοινωνικής ζωής από το κεφάλαιο. Ακόμη και η αστική Γαλλική Επανάσταση, την ίδια στιγμή που κατοχύρωνε το «ιερό» δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας, διακήρυσσε ότι δεν μπορεί να μπαίνει πάνω από το δικαίωμα στη ζωή. Ας αφήσουμε που θα ήταν αστείο, τη στιγμή που ο Ομπάμα και ο Μπράουν κάνουν (φυσικά, με τα λεφτά των εργαζομένων) περισσότερες εθνικοποιήσεις από τον Τσάβες, η Αριστερά να μην τολμάει καν να ψελλίσει τη λέξη εθνικοποίηση.

Η τελευταία κρίση ωρίμασε στον ανώτατο δυνατό βαθμό την ανάγκη για ένα ενιαίο, δημόσιο πιστωτικό σύστημα, με την απαλλοτρίωση των ιδιωτικών τραπεζών. Ένα τέτοιο σύστημα μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στη διεύρυνση της παραγωγικής βάσης, όχι μόνο στο πλαίσιο μιας μεταβατικής, αριστερής κυβέρνησης, αλλά και στο σοσιαλισμό, ο οποίος δεν θα καταργήσει, βέβαια, μονομιάς, με διατάγματα, το χρήμα, το εμπόρευμα και την πίστωση. Εκείνο που θα καταργήσει ο σοσιαλισμός, δημιουργώντας ένα δημόσιο χρηματοπιστωτικό σύστημα υπό καθεστώς εργατικού ελέγχου, είναι η τοκογλυφία, η αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων και ο παρασιτισμός. Παράλληλα, θα καταργηθούν το τραπεζικό απόρρητο και οι φορολογικοί παράδεισοι των off-shore εταιρειών, θα μπουν αυστηροί φραγμοί στις κινήσεις κεφαλαίων μέσα κι έξω από τη χώρα και θα φορολογηθούν οι χρηματιστηριακές ανταλλαγές ώστε να αποθαρρυνθούν οι καθαρά κερδοσκοπικές κινήσεις.

Πέραν του χρηματοπιστωτικού συστήματος, θα εθνικοποιηθούν κρίσιμοι για την εθνική οικονομία και τις κοινωνικές ανάγκες κλάδοι, όπως οι μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες, οι φαρμακοβιομηχανίες (οι οποίες, συν τοις άλλοις, επιβαρύνουν σε μεγάλο βαθμό τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων), η ενέργεια, η παιδεία και η υγεία. Σημαντική ανάπτυξη του δημόσιου τομέα είναι ανάγκη να υπάρξει στον τομέα της ενημέρωσης – όχι μόνο στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, αλλά και στην έντυπη δημοσιογραφία, όπου η κρίση των εφημερίδων καθιστά αναγκαία για την επιβίωση σοβαρών, ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης την υπαγωγή τους σε μη κερδοσκοπικά ιδρύματα του ευρύτερου δημόσιου τομέα.[2]

Υπό κοινωνικό έλεγχο πρέπει να τεθεί και ο τομέας των τροφίμων (ακόμη κι ο Μπιλ Κλίντον αναγνωρίζει ότι τα τρόφιμα δεν μπορούν να είναι συνηθισμένα εμπορεύματα), με έμφαση στη διατροφική αυτάρκεια της χώρας και στην προστασία της δημόσιας υγείας από τις τερατώδεις στρεβλώσεις της χωρίς όρια κερδοσκοπίας, ιδιαίτερα στην εποχή των γενετικά μεταλλαγμένων προϊόντων. Τέλος, στις συνθήκες της τρίτης τεχνολογικής επανάστασης, επιβάλλεται η κατάργηση του πειρατικού καθεστώτος περί copyright που έχουν θεσπίσει οι πολυεθνικές, η εξασφάλιση από το κράτος των πνευματικών δημιουργών και όχι των αυτοκρατοριών των μίντια, και η παροχή της δυνατότητας δωρεάν πρόσβασης των πολιτών στην πληροφόρηση, τη μουσική, τον κινηματογράφο, την παγκόσμια λογοτεχνία και τα ανοιχτά λογισμικά.

Φυσικά, ένα αριστερό πρόγραμμα απάντησης στην πολυεπίπεδη κρίση θα συμπληρώνεται από θέσεις για αποδέσμευση της Ελλάδας από όλες τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις της (βάσεις, ΝΑΤΟ, Frontex κ.ά.) και για την οικοδόμηση μιας νέου τύπου δημοκρατίας των εργαζομένων, με μορφές εργατικού ελέγχου και άμεσης συμμετοχής, στον αντίποδα της αστυνομοκρατίας και του ηλεκτρονικού χαφιεδισμού. Το μεγάλο ερώτημα είναι ποιοι θα μετατρέψουν τις ριζοσπαστικές ιδέες σε υλική δύναμη, δεδομένου του σημερινού θλιβερού κατακερματισμού του αριστερού χώρου.

Δυστυχώς, αυτό που έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές στα είκοσι χρόνια που πέρασαν από την κατάρρευση του 1989 είναι ότι «τα λίγα σπίτια κάνουν κακό χωριό» και οι διάφορες συνιστώσες της Αριστεράς πιο εύκολα τα βρίσκουν με αστικές δυνάμεις παρά μεταξύ τους. Έχει κανείς την αίσθηση (κι αυτό δεν αφορά ένα μόνο κόμμα), ότι πολλά στελέχη της Αριστεράς νιώθουν μεγαλύτερο πάθος όχι για τον ταξικό τους αντίπαλο, αλλά για το αντίπαλο αριστερό κόμμα, και ακόμη μεγαλύτερο πάθος νιώθουν όταν πολεμούν τον αντίπαλο μέσα στο ίδιο τους το κόμμα, ή ακόμη καλύτερα μέσα στην ίδια τους την τάση! Με τόσες τάσεις και ρεύματα, η Αριστερά κατάφερε παρ’ όλα αυτά να λειτουργεί ως… βραχυκύκλωμα, χωρίς πραγματική αντίσταση στους εχθρούς της εργασίας.

Αυτή η ψύχωση της αποκλειστικής αλήθειας και της ιδιοκτησίας μέσα στο αριστερό κίνημα δεν αποπνέει, βέβαια, ούτε επανάσταση, ούτε εργατικό πολιτισμό. Το μόνο που αποπνέει είναι η νοοτροπία του μπακάλη που περισσότερο ζηλεύει παρά εχθρεύεται το σούπερ μάρκετ, η ψυχολογία μιας μικροαστικής διανόησης και μιας εργατικής γραφειοκρατίας που θέλουν να γίνουν κυρίαρχες μέσω του κράτους στην κοινωνία και όχι να την αλλάξουν. Στην «καλύτερη» των περιπτώσεων, αντανακλά την αποθάρρυνση του αγωνιστή μπροστά στις ήττες και τη στροφή στην εύκολη λύση τού να μην προσπαθούμε πια να υψωθούμε στο ύψος των αντιπάλων μας, αλλά να βρούμε μικρότερους αντιπάλους, στο δικό μας μπόι.

Ωστόσο, πρέπει να εθελοτυφλεί κανείς για να μη βλέπει την αγωνία της μεγάλης πλειονότητας των αριστερών για την υπέρβαση αυτής της παραλυτικής κατάστασης, που τόσο εύστοχα διεκτραγωδούσε ο Λαζόπουλος όταν παρομοίαζε τα κόμματα της Αριστεράς με μυρμήγκια που κομπάζουν ποιο κουβαλάει το μεγαλύτερο ψιχουλάκι στην πλάτη, αδιαφορώντας για τον ελέφαντα που έρχεται καταπάνω τους. Είναι, πιστεύουμε, ώριμη πλέον η ανάγκη, αν όχι για ένα ενιαίο αριστερό μέτωπο (πράγμα που φαίνεται ακόμη αδύνατο), τουλάχιστον για μια ελάχιστη πολιτική συνεννόηση και συντονισμό στη δράση όλων των οργανώσεων της Αριστεράς με αντισυστημική-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων και των δημοκρατικών ελευθεριών. Συνεννόηση και συντονισμό, που δεν θα καταργήσουν, φυσικά, τη μάχη για ηγεμονία μεταξύ των διαφόρων αριστερών οργανώσεων. Θα μεταφέρουν, ωστόσο, αυτή τη μάχη στο γόνιμο έδαφος μιας αναγεννημένης λαϊκής ελπίδας και κινητοποίησης, εμποδίζοντας τον εκφυλισμό της σε στείρο ηγεμονισμό, πάνω σε μια καμένη γη λεηλατημένων δικαιωμάτων.

Οι μορφές που μπορεί να πάρει μια τέτοια σύγκλιση είναι, φυσικά, ζήτημα ανοιχτό. Ενδεικτικά θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ένα Εργατικό Δίκτυο Αλληλεγγύης, με τη συμμετοχή συνδικαλιστών, οικονομολόγων, εργατολόγων και αριστερών δημοσιογράφων, που θα μπορούσε να παίξει καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη των εργατικών αγώνων, στην υπεράσπιση απολυμένων ή θυμάτων εργοδοτικής αυθαιρεσίας και στον πόλεμο της ενημέρωσης. τη δημιουργία μιας ευρείας αριστερής πολιτιστικής κίνησης (ή ομίλου), φορέα μαρξιστικής αναζήτησης χωρίς δογματισμούς και περιχαρακώσεις, αλλά και διάχυσης των καλύτερων επιτευγμάτων της επιστήμης και της τέχνης. ή ακόμη τη δημιουργία μιας συνεργατικής ιστοσελίδας, διαδικτυακής εφημερίδας και τηλεόρασης μαζί, με ιδιαίτερο στόχο την επικοινωνία με τα ριζοσπαστικά στρώματα της νεολαίας. Προφανώς, αυτό που μας λείπει, όμως, δεν είναι οι ιδέες και οι προτάσεις…"

17 Μαΐ 2010

Κείμενο Αριστερών & Προοδευτικών Επιστημόνων για την Οικονομική Κρίση

KEIMENO ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ,ΤΗΝ ΥΠΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΟ Δ.Ν.Τ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΠΟΡΕΙΑ,ΓΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ.

ΔΝΤ σημαίνει φτώχεια ανεργία, κατοχή κι επικυριαρχία

Δραματική επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων, της νεολαίας και των συνταξιούχων προοιωνίζεται η προσφυγή στο ΔΝΤ και το μηχανισμό διάσωσης της ΕΕ. Με αφορμή την δυσκολία δανεισμού του δημοσίου, επιχειρείται ένα πρωτοφανές για τα μεταπολεμικά δεδομένα πλήγμα στις κατακτήσεις των εργαζομένων.


Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μετά από ένα καταιγισμό αντιλαϊκών μέτρων (αύξηση του ΦΠΑ, την μείωση των μισθών των δημόσιων υπαλλήλων, κ.α.), με το μνημόνιο που ψήφισε στη Βουλή, φέρεται αποφασισμένη να επιβάλλει: καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων, δραματική συρρίκνωση σε βαθμό εξαφάνισης των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων, κατάργηση του ορίου απολύσεων που θα οδηγήσει σε έκρηξη την ανεργία, περαιτέρω ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας κ.α.

Ωστόσο, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, εκλέχτηκε με δέκα μονάδες διαφορά από τη ΝΔ τον Οκτώβρη υποσχόμενη αναδιανομή του εισοδήματος προς όφελος των εργαζομένων και πράττει ακριβώς τ’ αντίθετο. Επομένως, δεν έχει καμιά νομιμοποίηση να σύρει τους εργαζόμενους στο σφαγείο του ΔΝΤ και του (κατ’ ευφημισμό) μηχανισμού διάσωσης της ΕΕ.

Η προσφυγή στο μισητό ΔΝΤ ισοδυναμεί με κοινωνικό όλεθρο γιατί θα προκαλέσει έκρηξη της φτώχειας και συνεχή μέτρα λιτότητας, καθώς η ύφεση θα οδηγεί σε συνεχή συρρίκνωση τα δημόσια έσοδα. Τι θετικό άλλωστε βρίσκει η κυβέρνηση στην Ουγγαρία, τη Λετονία, την Ουκρανία, την Τουρκία και δεκάδες άλλες χώρες του κόσμου που υποβλήθηκαν στο παρελθόν στις θεραπείες σοκ του μισητού οργανισμού;

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι εκτεθειμένη πολύ περισσότερο μετά την απόφαση της ΕΕ στις 9 Μαΐου όταν έγινε εμφανές πως υπήρχαν κι άλλοι δρόμοι από την μετατροπή των εργαζομένων της Ελλάδας σε πειραματόζωα για την εφαρμογή των νέων αντι-εργασιακών μέτρων. Πρόκειται για εξέλιξη που διευκολύνει την Ελλάδα να ζητήσει ακύρωση των αντιλαϊκών μέτρων.

Ο νέος Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος δεν είναι μονόδρομος

Η κυβέρνηση εξ αρχής είχε κι άλλους δρόμους πριν οδηγήσει την Ελλάδα στο τελευταίο σκαλοπάτι του διασυρμού, εκεί που συνωστίζονται όλα τα αποτυχημένα κράτη του κόσμου. Μπορούσε: να προσφύγει σε εσωτερικό δανεισμό (κάτι που δεν έκανε για να μη δυσαρεστήσει τους τραπεζίτες που θα έχαναν μέρος των καταθέσεων), να απαιτήσει ευνοϊκό δανεισμό από την ΕΚΤ (με επιτόκιο 1% που δανείζει τις τράπεζες), να απευθυνθεί στην Κίνα (όχι μέσω της …Goldman Sachs), στη Ρωσία και στις αραβικές χώρες, να απαιτήσει διμερή δανεισμό από άλλες χώρες της ΕΕ ακόμη κι απ’ τη Γερμανία με το επιτόκιο που δανείζεται η ίδια, ως ελάχιστη υποχρέωση τους για τη ζημιά που έχουν προκαλέσει στο εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας από το 1981, να συμπτύξει μέτωπο διεκδίκησης φθηνών δανείων με άλλες χώρες του νότου που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, κ.λπ), να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή, που αγγίζει τα 19 δισ. ευρώ (8% του ΑΕΠ), να φορολογήσει την εκκλησία, τις τράπεζες, τους εφοπλιστές, να μειώσει τους εξοπλισμούς, κ.α.

Αντί για τα παραπάνω η κυβέρνηση επέλεξε ένα νέο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο υπό το μανδύα του ΔΝΤ, επικαλούμενη τα σπρεντς της δευτερογενούς αγοράς (που μόνο ενδεικτική σημασία έχουν) πριν καν εκδώσει ομόλογα! Μια επιλογή που αποδεικνύεται καταστροφική κι επίσης ατελέσφορη. Ιδιαίτερα, μετά την ολιγωρία της κυβέρνησης να βάλει πρακτικά εμπόδια στη συνεχή φυγή κεφαλαίων από τις τράπεζες που οξύνει τα πρόβλημα ρευστότητας αυξάνοντας τον κίνδυνο δέσμευσης των καταθέσεων των μικροαποταμιευτών από τους τραπεζίτες!

Η κυβέρνηση επομένως, με τη συνενοχή του ΛΑΟΣ, των ξένων πρεσβειών, την ουσιαστική συμφωνία της ΝΔ και με την ενθάρρυνση των ΜΜΕ που καλλιεργούν κλίμα πανικού επωμίζεται τεράστιες, ιστορικές ευθύνες που ισοδυναμούν με πρωτοφανή οπισθοδρόμηση στο επίπεδο της οικονομίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Δραματικές είναι επίσης κι οι συνέπειες στο μέτωπο των δημοκρατικών ελευθεριών που σηματοδοτεί η ξένη κατοχή όπως φαίνεται από τις υπερεξουσίες που συγκεντρώνει ο υπουργός Οικονομικών, από την επίδειξη βίας των δυνάμεων καταστολής και τις επιθέσεις στην Αριστερά και σε τμήματα πρωτοπόρων εργατών που μάχονται για τα δικαιώματά τους, όπως οι ναυτεργάτες.

Σε αυτό το κλίμα προοδευτικοί οικονομολόγοι και επιστήμονες με διαφορετικές απόψεις κι από διαφορετικές πολιτικές διαδρομές:

• απαιτούμε από την κυβέρνηση να ζητήσει αναθεώρηση των όρων δανειοδότησης από την ΕΕ αξιοποιώντας την απόφαση της 9ης Μαΐου.

• καλούμαστε να σπάσουμε τη συνήθη σιωπή, να στηρίξουμε τους αγώνες των εργαζομένων για υπεράσπιση και διεύρυνση των κοινωνικών τους κατακτήσεων, για να μην περάσει ο νέος Μεσαίωνας.

• θεωρούμε πλέον κοινωνική αναγκαιότητα την έξοδο από το ευρώ και την ΟΝΕ κι επίσης την παύση πληρωμών του χρέους και την επαναδιαπραγμάτευση του με στόχο την μείωση ή και τη διαγραφή του. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να επωμίζονται κάθε χρόνο το τεράστιο βάρος εξυπηρέτησης ενός χρέους που δεν δημιούργησαν οι ίδιοι και παραλύει κάθε προσπάθεια άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής. Αρκεί ν΄ αναφερθεί πως με βάση τον κρατικό προϋπολογισμό, που έχει ανατραπεί επί τα χείρω, οι πληρωμές τόκων (12,3 δισ. ευρώ) είναι διπλάσιες από τις πληρωμές συντάξεων (6,4 δισ.), ενώ τα χρεολύσια (29,1 δισ.) ξεπερνούν τις δαπάνες προσωπικού (26,5 δισ.)!

• απαιτούμε από την κυβέρνηση να θέσει επιτέλους ένα φραγμό στη ασυδοσία των τραπεζών επιβάλλοντας απαγόρευση φυγής κεφαλαίων, να προχωρήσει στην κρατικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, την επαναφορά στο δημόσιο των στρατηγικής σημασίας ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων (ΟΤΕ, Ολυμπιακή κ.α.) την εφαρμογή μέσω του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων μιας μακρόπνοης βιομηχανικής πολιτικής.

• άμεσα δε, διεκδικούμε την αύξηση των συντελεστών φορολόγησης των μεγάλων επιχειρήσεων, στο 45%, όπως ήταν μέχρι το 1981. Με βάση υπολογισμούς του σημερινού υπουργού Οικονομικών, από την μείωση των συντελεστών φορολόγησης των ΑΕ (από 35% στο 25%) που ανακοίνωσε ο Κ. Καραμανλής από τη ΔΕΘ το 2004, το δημόσιο χάνει κάθε χρόνο 5 δισ. Επομένως, τα διαφυγόντα έσοδα την τελευταία 6ετία είναι ίσα με το έλλειμμα του προϋπολογισμού. Γι’ αυτό ζητάμε άμεση αύξηση της φορολόγησης κεφαλαίου για να στηριχθεί η δημόσια υγεία και παιδεία. Επίσης ζητάμε μείωση του ΦΠΑ και των έμμεσων φόρων και αύξηση του αφορολόγητου ορίου για τους εργαζόμενους. Αυτά τα μέτρα μπορούν να λύσουν το πρόβλημα χρηματοδότησης της οικονομίας κι αποτελούν αφετηρία μιας γενναίας αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι.

• καλούμε τον ελληνικό λαό να ανατρέψει τη νέα κατοχή. Να ακυρώσει τα εξευτελιστικά, αντιλαϊκά σχέδια υποταγής στο ΔΝΤ και τον μηχανισμό εξόντωσης της ΕΕ.

• Τέλος, αναγνωρίζοντας την ανάγκη διεύρυνσης του μετώπου δηλώνουμε την πρόθεσή μας να συμβάλουμε στο μέτρο των δυνάμεών μας σε κάθε ευρύτερη πρωτοβουλία που θα κινείται στην κατεύθυνση στήριξης των λαϊκών αγώνων και καταγγελίας της κυβερνητικής πολιτικής.

Αθήνα, 15 Μαΐου 2010

1. Βατικιώτης Λεωνίδας

2. Γαϊτανίδου Ευανθία

3. Γάτσιος Βασίλης

4. Γεωργίου Γιώργος

5. Γκαγκάτσος Γιάννης

6. Γρόλλιος Γιώργος

7. Διαβολάκης Θανάσης

8. Δημητούλης Δημήτρης

9. Ζέρβας Μάκης

10. Καζάκης Δημήτρης

11. Κόκκορης Μάκης

12. Κοσμάς Πέτρος

13. Κουτσομπίνα Καίτη

14. Κυράνας Μιχάλης

15. Κυριακάκης Γιάννης

16. Λάλος Κώστας

17. Μαρκέτος Σπύρος

18. Μπαλιώτης Θόδωρος

19. Μπιτσάκης Ευτύχης

20. Μωραϊτου Ευγενία

21. Παπαλεξίου Γιώργος

22. Παπανικολάου Νίκος

23. Παππάς Κώστας

24. Παυλόπουλος Γιώργος

25. Ρεκλείτης Αλέξανδρος

26. Ρούσης Γιώργος

27. Σκαμνάκης Θανάσης

28. Τασιάκος Χρίστος

29. Τρικαλινός Γιώργος

30. Χρήστου Ευαγγελία

14 Μαΐ 2010

Σύσκεψη για την Εκπαίδευση


ΚΑΛΕΣΜΑ  ΓΙΑ  ΣΥΣΚΕΨΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΟΙ ΕΚΠΕΔΕΥΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ  ΚΑΛΟΥΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΙΔΕΥΣΗΣ  ΜΟΝΙΜΟΥΣ - ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ -ΑΔΙΟΡΙΣΤΟΥΣ - ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΥΣ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕA ΣΕ ΣΥΣΚΕΨΗ ΜΕ ΘΕΜΑ:

ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ (ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ) ΣΤΟ ΦΟΝΤΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Η  ΣΥΣΚΕΨΗ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 18/05/2010  ΚΑΙ ΩΡΑ 7:00 μμ.

13 Μαΐ 2010

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ για το Παράρτημα

Οι κινητοποιήσεις της 5ης Μάη αποτελούν ιστορική μέρα για το εργατικό και λαϊκό κίνημα στον αγώνα ενάντια στην αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ. Η συμμετοχή, η μαχητικότητα και η ενωτική διάθεση του κόσμου της δουλειάς, της νεολαίας, των άνεργων, των συνταξιούχων, παρά την επίθεση των κρατικών δυνάμεων της καταστολής, δείχνουν ότι ο λαός έχει στα χέρια του τη δύναμη για την ανατροπή των νέων μέτρων και συνολικά της προωθούμενης υπεραντιδραστικής πολιτικής .

Μαζί όμως με τις μεγαλειώδεις εργατικές διαδηλώσεις έκαναν την εμφάνισή τους πρακτικές τυφλής ατομικής βίας που οδήγησαν στο θάνατο των 3 εργαζομένων στη Marfin. Πρακτικές που έχουν αντικειμενικά προβοκατόρικο ρόλο. Δίνουν πάτημα στην πολιτική εξουσία να τις χρησιμοποιεί στην προσπάθεια να νομιμοποιήσει την κυβερνητική πολιτική συντριβής του εργατικού κινήματος. Καμία όμως τέτοια ενέργεια δεν μπορεί να αποκρύψει το γεγονός ότι η κυβέρνηση με την πολιτική της, οι δυνάμεις καταστολής και η εργοδοτική τρομοκρατία έχουν την πολιτική, ηθική και ουσιαστική ευθύνη για το τραγικό αυτό γεγονός.

Είναι προφανές ότι η αριστερά του συλλογικού εργατικού αγώνα και της εργατικής δημοκρατίας τοποθετείται απέναντι στην ατομική βία την οποία καταδικάζει.

12 Μαΐ 2010

Ομιλία Δ. Καζάκη στην Εκδήλωση του "Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής"

Παρακολουθείστε αυτή την ενδιαφέρουσα ομιλία του Δ. Καζάκη με θέμα το χρέος, την κρίση και την πολιτική κατεύθυνση του αγώνα.





7 Μαΐ 2010

Ξεσηκωμός για να ανατραπεί το αντεργατικό πραξικόπημα κυβέρνησης– ΕΕ–ΔΝΤ!

Οι μαζικές κινητοποιήσεις της 5ης Μάη έδειξαν μια εικόνα από το μέλλον, από ένα μέλλον κοινωνικής αντίδρασης και αναταραχής. Και πως αλλιώς άλλωστε; Οι εργαζόμενοι και η νεολαία σήμερα αμφισβητούν και αγωνίζονται με βαθιά κατανόηση της σκληρότητας των νέων μέτρων και το πλήρες αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται από την πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση σε συμμαχία με το ΔΝΤ και την ΕΕ. Οι δρόμοι όλων των πόλεων γέμισαν με διαδηλωτές και αυτό είναι μόνο η αρχή. Απέναντι τους οι εργαζόμενοι είδαν τις δυνάμεις καταστολής να «χτυπάνε στο ψαχνό» ενώ ανταγωνιστικά στις μαζικές πρακτικές του κινήματος κινήθηκαν οι αντικειμενικά προβοκατόρικες πράξεις που οδήγησαν στο θάνατο 3 εργαζομένων στην MARFIN. Ένας θάνατος που έχει πολιτικό αυτουργό την κυβέρνηση και τις δυνάμεις καταστολής, ηθικό αυτουργό τον Βγενόπουλο και φυσικούς αυτουργούς όσους έβαλαν την πυρκαγιά. Δεν θα περάσει όμως το κλίμα συλλογικής ενοχής, δεν θα δεχτούμε το – αντικειμενικά τραγικό αυτό γεγονός – να γίνει η δικαιολογία για το τσάκισμα των διαδηλώσεων, την όξυνση της καταστολής.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πήρε την ευθύνη να εγκρίνει το πρωτοφανές αντεργατικό πραξικόπημα των νέων μέτρων. Δεν πρόκειται για πρόγραμμα σωτηρίας της Ελλάδας, αλλά για πρόγραμμα σωτηρίας των κερδών του κεφαλαίου και των τραπεζών, πρόγραμμα αφαίμαξης προς όφελος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, πρόγραμμα σύνθλιψης των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων από τη «χούντα» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Μόνο η κυβέρνηση Τσολάκογλου επί ναζιστικής κατοχής τόλμησε να προωθήσει ανάλογα μέτρα μείωσης μισθών και άγριων περικοπών!

6 Μαΐ 2010

Ο μαζικός αγώνας μπορεί να σταματήσει την κυβέρνηση και το ΔΝΤ!

Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες διαδηλωτές, εργαζόμενους, άνεργους, νέους και συνταξιούχους, που κατέκλυσαν τους δρόμους όλων των πόλεων και της Πάτρας στις 5 Μάη. Η μαζικότητα των διαδηλώσεων δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την απάντηση του λαού στα μέτρα και την πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση. Οι χιλιάδες διαδηλωτές κατέκλυσαν τους δρόμους, παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να τρομοκρατήσει τους διαδηλωτές με τα ΜΑΤ, παρά την προσπάθεια των εργοδοτών να τρομοκρατήσουν με απειλές για απολύσεις χιλιάδων εργαζόμενων, παρά τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τη διάσπαση που προσπαθούν να επιβάλουν μεταξύ των εργαζόμενων.

Χαιρετίζουμε την αποφασιστικότητα των εργαζόμενων να αντισταθούν στα μέτρα και την πολιτική που θέλουν να επιβάλλουν μέσω του ΔΝΤ, ΕΕ και κυβέρνηση και την οποία στηρίζουν ΝΔ και Λα.Ο.Σ. Οι κινητοποιήσεις αυτές είναι μόνο η αρχή ενός αποφασιστικού αγώνα των εργαζομένων απέναντι στην προσπάθεια της κυβέρνησης να μας γυρίσει 10ετίες πίσω, να περάσει το ψεύτικο δείλημα χρεοκοπίας των εργαζομένων ή χρεοκοπίας της χώρας.


Καταγγέλλουμε την επιλογή της κυβέρνησης και της αστυνομίας να χτυπήσουν την πορεία από την πρώτη στιγμή, κάτι που φάνηκε και στην Πάτρα. Σε μια προσπάθεια να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, ώστε να μην διαδηλώσει ξανά, επέλεξαν με την πρώτη αφορμή να πετάξουν δακρυγόνα και χημικά κατευθείαν στο μέσο της πορείας με ξεκάθαρο στόχο να τη διαλύσουν και να τρομοκρατήσουν. Η προσπάθειά τους όμως αυτή έπεσε στο κενό, αφού η οργή του κόσμου απέναντι στα μέτρα είναι τεράστια και η αποφασιστικότητα να τα ανατρέψει ακόμα μεγαλύτερη. Η κυβέρνηση απομονωμένη κοινωνικά και πολιτικά επιλέγει το δρόμο της τρομοκράτησης και του εκφοβισμου. Η τρομοκρατία τους όμως δεν θα περάσει, ο αγώνας θα συνεχισθεί μέχρι τη νίκη!

Η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη και για το ότι επέλεξε να περάσει τα νέα μέτρα και να επιβάλλει το ΔΝΤ και για την πρόκληση των επεισοδίων. Τα μέτρα σοκ που προσπαθεί να επιβάλλει είναι δεδομένο ότι θα προκαλέσουν τεράστιες αντιδράσεις και κοινωνικές αναταραχές και παρ’ όλο που το ξέρει καλά συνεχίζει αυτή την πολιτική. Τα επεισόδια που προκάλεσαν το θάνατο 3 συνανθρώπων μας – αντικειμενικά καταδικαστέα ως τέτοια – είναι προιόν της πολιτικής βίας των νέων μέτρων και της φυσικής βίας της καταστολής. Και φυσικά τεράστιες είναι και οι εργοδοτικές ευθύνες, αφού οι 3 εργαζόμενοι μαζί με άλλους συναδέλφους τους κρατήθηκαν «φυλακισμένοι» μέσα στη στην τράπεζα της Μαρφίν από την εργοδοτική απεργοσπασία! Οι ηθικοί αυτουργοί αυτών των τραγικών γεγονότων πρέπει να καταδικαστούν.

Ευθύνες έχουν όμως κι όσοι ως φυσικοί αυτουργοί οδήγησαν σε αυτή την τραγική εξέλιξη. Τέτοιες πρακτικές αντικειμενικά παίζουν το ρόλο της προβοκάτσιας, ακόμα κι αν δεν έγιναν από προβοκάτορες, και είναι καταδικαστέες. Η μαζική δράση του κινήματος δεν είχε και δεν έχει καμία σχέση με την τυφλή, αναποτελεσματική και πολιτικά αξιοποιήσιμη από την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς του κράτους, βία των τυχοδιωκτικών ομάδων που δρουν στις πλάτες και σε βάρος του μαχητικού εργατικού κινήματος. Αυτές οι πρακτικές και οι ομάδες πρέπει να απομονωθούν από όλες τις δυνάμεις που δρουν στο όνομα της μαζικής ταξικής πάλης και σύγκρουσης. Αυτές οι πρακτικές δεν έχουν καμιά σχέση με την αριστερά και τα κινήματα. Το σύνολο των εργαζομένων και της νεολαίας πρέπει να διοχετεύσει την οργή του σε μαζικούς, ανυποχώρητους και ανατρεπτικούς αγώνες, που να αποτελούν πραγματικό φόβητρο για τους κυβερνώντες.

Η μεγαλύτερη πορεία των τελευταίων δεκαετιών ανοίγει νέους ορίζοντες. Ο δρόμος που έχουμε να βαδίσουμε είναι μακρύς, αλλά είναι πολύ καλύτερος από τους μονόδρομους που μας παρουσιάζουν. Η δυναμική και η αποφασιστικότητα του ελληνικού λαού έστειλε μήνυμα αντίστασης, ελπίδας και ανατροπής σε όλους τους λαούς της Ευρώπης και διεθνώς που τους ετοιμάζουν ένα αντίστοιχο μέλλον.