ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Δεν είναι μόνο οι μνήμες που ξυπνά, εκείνος ο παράξενος Νοέμβρης. 36 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι μέρες του Νοέμβρη παραμένουν ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας, αντίστασης, αμφισβήτησης και ανυπακοής, χαραγμένο στη συλλογική μνήμη, με ένα κόκκινο νήμα που διατρέχει την σύγχρονη ιστορία των κοινωνικών αγώνων του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας.
Τα συνθήματα, τα τραγούδια, οι φωτογραφίες και τα βιώματα, το ‘’ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ’’ προσπαθούν χρόνια να τα ‘’χωρέσουν’’ σε μια άχρωμη και άγευστη μουσειακή γιορτή για την σύγχρονη πραγματικότητα, για την σταθερότητα του πολιτικού συστήματος. Το Πολυτεχνείο όμως αντιστέκεται, ακριβώς επειδή ζει και αναπνέει μέσα από τους συλλογικούς ανυποχώρητους αγώνες, μέσα από την διαρκή αμφισβήτηση και ελπίδα για την ανατροπή, ακόμα και στους πιο δύσκολους συσχετισμούς.
Αυτό ακριβώς είναι και το Πολυτεχνείο, η διαχρονική του απόδειξη: Ότι οι μαζικοί και ανυποχώρητοι αγώνες του λαού και της νεολαίας, μπορούν να ξεπεράσουν τα στεγανά και τα όρια που τους θέτει η εκάστοτε πολιτική εξουσία και να είναι νικηφόροι! Η ελπίδα, πίστη και απαίτηση να αλλάξουν τα πράγματα και να αλλάξουν ριζικά, συνεχίζει να εμπνέει σ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης μέχρι και σήμερα τον λαϊκό αντιιμπεριαλισμό, τη ριζοσπαστικοποίηση του φοιτητικού κινήματος, τις αντιστάσεις στις αντεργατικές πολιτικές μέχρι και τις πρόσφατες ηρωικές απεργίες απέναντι στο νέο αντι-ασφαλιστικό νόμο, τα μαθητικά και τα νεολαιίστικά ξεσπάσματα της δεκαετίας του’90 και τους μεγαλειώδεις φοιτητικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων, τις όμορφες ημέρες της αμφισβήτησης και ανυπακοής του Δεκέμβρη του 2009, του εκκωφαντικού ‘’ΩΣ ΕΔΩ’’!
"ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ’’, ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ"
Tο μήνυμα της ελπίδας: Η νεολαία κρατάει γερά το κόκκινο νήμα του Πολυτεχνείου τα τελευταία χρόνια και μέσα από τους ηρωϊκούς, δύσκολους και νικηφόρους αγώνες της αποδεικνύει καθημερινά ότι ο δυσοίωνος δρόμος της διάλυσης του πτυχίου και της εργασιακής προοπτικής δεν είναι μονόδρομος. Απέναντι στην αντι-εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, απέναντι στην επίθεση στον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, τα φοιτητικά κινήματα των τελευταίων χρόνων αποτέλεσαν ηχηρό χτύπημα σε όσους μπορεί να πόνταραν (όπως και τότε άλλωστε, το ’73) σε μια νεολαία αδρανή, απαθή, ενσωματωμένη. Είναι αυτή η αμφισβήτηση που σφυρηλατήθηκε, δυνάμωσε και που βγήκε εκκωφαντικά στους δρόμους όταν είδε την προσπάθεια καταστολής της να πυροβολεί και να δολοφονεί. Οι όμορφες ημέρες του Δεκέμβρη ενώνουν νοητά και δείχνουν ξανά, ότι η νεολαία αντιστέκεται και αμφισβητεί, ότι ψάχνει να βρει εκρηκτικούς και ριζοσπαστικούς δρόμους για να βγει στο προσκήνιο, να δείξει το αύριο των αναγκών της κόντρα στο αντιδραστικό σήμερα των πολιτικών εκφραστών της αστικής πολιτικής.
Το μήνυμα της αντίστασης: Δεν μπορεί παρά να αποτελεί σήμερα εφαλτήριο για τον συνολικό αγώνα του λαϊκού κινήματος, απέναντι σε αυτούς που δημιούργησαν την κρίση και τώρα πάνε να την φορτώσουν στο κεφάλι του εργαζόμενου κόσμου και της νεολαίας, εξαγγέλλοντας ‘’καλύτερες μέρες’’ που ποτέ δεν έρχονται! Ενάντια στο καθεστώς συμπίεσης του λαϊκού εισοδήματος, της καταστρατήγησης και των πιο βασικών εργασιακών κεκτημένων, την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ και της επέκτασης των ΣΔΙΤ, την πλήρη ελαστικοποίηση του 8ώρου, της νέας αντεργατικής μόδας των stage, την διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να χαράξουν το δρόμο του αγώνα. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε ίχνος ελπίδας ή ψευδαίσθησης για τις πολιτικές των κυβερνήσεων, ακόμα και αν αυτές αλλάζουν με ‘’πλούσια πακέτα’’ υποσχέσεων, απλά για να εφαρμόσουν την ίδια πολιτική. Άλλωστε, η τεράστια συντριβή της Ν.Δ. στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, λίγη σχέση είχαν με κάποιο όραμα ‘’αλλαγής’’ από το ΠΑΣΟΚ- ήταν πολύ περισσότερο η συνολική και λαϊκή καταδίκη μιας συγκεκριμένης πολιτικής, είναι η ίδια καταδίκη που δεν θα επιτρέψει σήμερα την ‘’ήπια προσαρμογή’’ και ‘’συναίνεση’’ που θέλει το ΠΑΣΟΚ. Την κρίση μπορεί και πρέπει να την πληρώσει το κεφάλαιο στο βαθμό που δοθούν μαζικοί αγώνες, στο βαθμό που αμφισβητηθεί συνολικά η αστική πολιτική, στο βαθμό που υπάρξει συνολική ανάταση και ανυπακοή του λαϊκού κινήματος.
Το μήνυμα απέναντι στον ιμπεριαλισμό: Είναι μήνυμα αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική λαίλαπα, στις πολιτικό-στρατιωτικές επεμβάσεις στη μέση ανατολή, τη συνεχιζόμενη κατοχή στο Ιράκ. Είναι η νοητή πολιτική γραμμή που συνδέει τους αγώνες του λαού μας με την συνολική αμφισβήτηση που διαμορφώνεται στη Νότια Αμερική, με την ηρωική Ιντιφάντα, με τους αγώνες των λαών σε όλο τον κόσμο. Είναι το μήνυμα που επιτάσσει την αντιπαράθεση με τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, τον αγώνα ενάντια στην ΕΕ και τις πολιτικές της που καταπατούν τους λαούς όλης της Ευρώπης, που επιτάσσει τον αγώνα για την απεμπλοκή της Ελλάδας από τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές των ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ.
ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ!
Στον αγώνα απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, πρωτοπόρα δύναμη αμφισβήτησης, ανυπακοής και αγώνα δεν μπορεί παρά να είναι η αριστερά. Μακριά από την λογική της περιχαράκωσης και της κομματικής οικοδόμησης δια της οδού της ‘’διαμαρτυρίας’’. Μακριά από κάθε φλερτ με την συνδιαχείριση και τα κέντρα εξουσίας. Παρά τις πραγματικές πιέσεις από την τεράστια κοινωνική δυναμική, η επίσημη αριστερά σήμερα αδυνατεί να δώσει απάντηση και να είναι μπροστάρης – το ίδιο το λαϊκό κίνημα όμως έχει άλλη άποψη! Μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες μπορεί να πατήσει γερά τα πόδια της μια ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική αριστερά, ενωτική και πλειοψηφική, ικανή να συσπειρώσει τις τεράστιες δυνάμεις του αγώνα και να τους δώσει περιεχόμενο, κατεύθυνση και προοπτική, από την σκοπιά της υπεράσπισης των συμφερόντων και αναγκών των εργαζομένων και της νεολαίας. Η συγκρότηση της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. φιλοδοξεί να είναι ένα σίγουρο και σταθερό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση. Απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, απέναντι στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. αλλά και συνεχώς απέναντι σε όσους αναφέρονται στους αγώνες, στο Πολυτεχνείο, ως απομεινάρια μιας άλλης εποχής –
οι εικόνες του αγώνα είναι εικόνες από το μέλλον!