Σλαβόι Ζίζεκ "Ζώντας στην εποχή των τεράτων"

Zizek from blog www.aformi.wordpress.com on Vimeo.

Τα κάλαντα της Κερατέας

Ένα μπράβο στους αγωνιστές της Κερατέας και στα παιδιά που είπανε τα κάλαντα που ταιριάζουν στις μέρες μας! Καλή συνέχεια στον αγώνα σας!

Ανακοίνωση της Αριστερής Παρέμβασης

Αναδημοσιεύουμε προκήρυξη που μοίρασε η Αριστερή Παρέμβαση - Αντικαπιταλιστική Κίνηση στη Δυτική Ελλάδα

Δημόσιοι –Ασφαλείς Αυτοκινητόδρομοι

Όχι στο ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας

Συνέχιση του έργου για το δρόμο

Ελευσίνα – Κόρινθος – Πάτρα – Πύργος –Τσάκωνα

Καμία απόλυση των εργαζομένων στο έργο

Είναι σαφές εδώ και χρόνια ότι αποτελεί πολιτική των κυβερνώντων η εκχώρηση του δημόσιου πλούτου σε ιδιώτες κυρίως μέσα από τις Συμπράξεις Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) ή και με απευθείας ξεπούλημα. Σχεδόν όλοι οι δρόμοι που φτιάχνονται σήμερα γίνονται με βάση τα ΣΔΙΤ, μια πολιτική που φέρνει καταστροφικά αποτελέσματα. Ούτε τα έργα είναι εν πολλοίς ποιοτικότερα ενώ παράλληλα ο λαός πληρώνει πολλαπλές φορές το έργο μέσω των διοδίων που αυξάνουν διαρκώς ενώ σχεδόν ποτέ δεν φεύγουν. Η περίπτωση της Ολυμπίας οδού είναι ένα ακόμα τέτοιο παράδειγμα και μάλιστα με πολλαπλές ιδιαίτερες πτυχές.

Το έργο αυτό χρηματοδοτείται κυρίως (πλειοψηφικά μάλιστα) από το ελληνικό δημόσιο ενώ η κατασκευαστική εταιρία και οι τράπεζες συνεισφέρουν ένα μικρό κομμάτι του συνολικού κονδυλίου. Εντούτοις είναι αυτές που κατά αποκλειστικότητα το διαχειρίζονται όχι μόνο τεχνικά αλλά και διοικητικά. Φτάσανε μάλιστα σε σημείο να μπλοκάρουν ουσιαστικά την συνέχιση του έργου ώστε να εκβιάσουν το δημόσιο ως προς τις πληρωμές. Η κατασκευαστική εταιρία VINCI προχώρησε και σε εκτεταμένες απολύσεις, απολύοντας παράνομα με μιας 26 εργαζόμενους ξεπερνώντας και το νομικό όριο του 5%! Είναι φυσικό ότι αυτή η πολιτική έχει καταστροφικά αποτελέσματα τόσο για του εργαζόμενους στο έργο όσο και για το σύνολο του λαού: οδηγοί σκοτώνονται σε ένα ημιτελές και ατελές έργο, όλοι μας χρυσοπληρώνουμε το δρόμο ενώ παράλληλα κυβερνήσεις – τράπεζες – μεγαλοκατασκευαστικές παίζουν παιχνίδια πάνω στις ζωές μας, η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται.

Απέναντι σε αυτή την κατεύθυνση προβάλουμε την ανάγκη για εθνικοποίηση των τραπεζών και των κοινωφελών επιχειρήσεων και την ανάπτυξη ενός ισχυρού δημόσιου πυλώνα για τα μεγάλα τεχνικά έργα που χρειάζεται ο τόπος. Καταγγέλουμε τις κυβερνήσεις που εδώ και χρόνια ξεπουλάνε τη χώρα, την κυβέρνηση και την Τρόικα που τσακίζουν τα εργασιακά δικαιώματα, τις μεγαλοκατασκευαστικές –ελληνικές και ξένες – που θησαυρίζουν αδιαφορόντας για τις ζωές μας, το περιβάλλον, τις τράπεζες που την ίδια στιγμή που διασώζονται με τα λεφτά του ελληνικού λαού μπλοκάρουν το έργο για να βγάλουν και άλλα τοκογλυφικά κέρδη.

Απαιτούμε:

• Άμεση συνέχιση του έργου και ολοκλήρωση του με βάση όλες τις αναγκαίες προδιαγραφές
• Επαναπρόσληψη των απολυμένων στο έργο
• Να σταματήσει ο εκβιασμός και η τρομοκρατία των εργαζομένων στο έργο – τήρηση της συλλογικής κλαδικής σύμβασης και όχι επιχειρησιακής όπου επιχειρείται διά αυτού μείωση των μισθών
• Από το νέο Δημοτικό & Περιφερειακό συμβούλιο να βγάλουν αντίστοιχη δημόσια ανακοίνωση και να απαιτήσουν τα παραπάνω.

Δελτίο Τύπου για την Φασιστική απειλή που θέλει να φυτρώσει στην πόλη μας

Την Κυριακή 19/12, μια ομάδα Χρυσαυγιτών προκάλεσε με την παρουσία της και τα ξενοφοβικά της συνθήματα μπροστά από την εκκλησία του Αγ. Διονυσίου. Αφορμή για να βρει αυτό το κοινωνικό δηλητήριο το δρόμο του υπήρξαν τα πρόσφατα γεγονότα μεταξύ ομάδων μεταναστών, οι οποίοι μπροστά στην ανάγκη να βρουν δρόμους παράνομης διαφυγής και στα πλαίσια της γκετοποίησης που τους έχει επιβληθεί φτάνουν στο σημείο να διαπλικτίζονται μεταξύ τους και να οικοδομούν αντιπαραθετικές ομαδοποιήσεις. Το πρόβλημα αυτό όμως απαιτεί την εντελώς ανάποδη πολιτική λύση από αυτή που οι ομάδες των φασιστοειδών της Χρυσής Αυγής προτείνουν. Αντί για στείρο και επικύνδινο ρατσισμό θέλει ουσιαστική πάλη για τον εκδημοκρατισμό και την δυνατότητα χορήγησης πολιτικού ασύλου από τις χώρες της Ευρώπης προς τους πρόσφυγες. Αυτό θα ήταν και η λύση για τη χώρα μας, αφού έτσι δεν θα συσσωρεύονταν εδώ χιλιάδες μεταναστών που προσπαθούν επί μήνες ο καθένας παράνομα να φτάσουν σε μια άλλη χώρα. Καταγγέλουμε τους φασίστες της Χρυσής Αυγής που προσπαθούν τώρα μέσα στην κρίση και την απογοήτευση του κόσμου να βρουν κοινωνικό έρισμα και καλούμε όλο τον δημοκρατικό λαό της Πάτρας να τους απομονώσει. Καταγγέλουμε τις δυνάμεις καταστολής, τα ΜΑΤ που όταν βλέπουν πορεία ξέρουν να χτυπούν αλύπητα αλλά άφησαν τα φασιστοειδή ελεύθερα να προκαλούν ακόμα και με απειλές βίας. Απέναντι σε αυτή την κατεύθυνση καλούμε την νέα δημοτική και περιφερειακή αρχή να εκδόσουν ανακοινώσεις καταγγελίας του γεγονότος.

Ομιλία Μ. Χάρνεκερ

Ακολουθήστε το επόμενο Link και από αυτό στα επόμενα τμήματα της ομιλίας της Μάρτα Χάρνεκερ στην Πάντειο:

http://www.youtube.com/watch?v=iJ3PIsiHeCQ&feature=bulletin

Ο Κ. Λαπαβίτσας στο MEGA

Πολιτική Ανακοίνωση για την Μαζική Απεργιακή Διαδήλωση στις 15/12

Χαιρετίζουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές που γέμισαν τους δρόμους στις πορείες σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας απέναντι στην πιο σκληρή αντιλαϊκή επίθεση που γνώρισε μεταπολεμικά αυτός ο τόπος. Τους πάνω από 13.000 διαδηλωτές που συμμετείχαν στις δύο διαδηλώσεις που σήμερα 15/12 οργανώθηκαν στην πόλη της Πάτρας. Σημειώνουμε τη θετική πολιτική επιλογή σημαντικής μερίδας του εργατικού κινήματος και των διαδηλωτών να διαχωριστεί πολιτικά από την προδοτική ηγεσία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, όπως αυτή εκφράζεται και εκπροσωπείται από τον  επικεφαλής του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Πάτρας. Τονίζουμε την ανάγκη συντονισμένων αποφασιστικών κλιμακούμενων αγώνων μέχρι τη νίκη. Εκφράζουμε την πεποίθηση του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας να δυναμώσει το μέτωπο. Να περασουμε σε κοινές πορείες και διαδηλώσεις με αυτοτελή, ανεξάρτητα μπλοκ και συνθήματα όλων όσων αντιπαλεύουν την μάστιγα της πολιτικής της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ΔΝΤ. –ΕΕ. Να περάσουμε σε μια νέα αγωνιστική ενότητα του των εργαζόμενων και της νεολαίας αυτής της χώρας κόντρα σε λογικές υποταγής, ηττοπάθειας και διασπαστικής κομματικοποίησης του κινήματος. Διάθεση που εκφράστηκε και με την ενιαία σημερινή κοινή πορεία στην Πάτρα, με μέτωπο ενάντια στην ηγεσία της ΓΣΕΕ αλλά και την αποστροφή  στα διχαστικά και ανεπίτρεπτα συνθήματα και πρακτικές του ΠΑΜΕ.

Μπορούμε να νικήσουμε!

Σήμερα οι χιλιάδες των αγωνιζόμενων δείχνουν ότι ο κόσμος δεν μασάει από τέτοια! Από τη φτηνή επιχειρηματολογία της κυβέρνησης για την αναγκαιότητα αυτών των μέτρων, την αναγκαιότητα πολιτικής και οικονομικής κατοχής της χώρας από τους ‘ληστές λαών’ ΔΝΤ και ΕΕ και την κυβέρνηση Τσολάκογλου.

Η κρίση είναι δικιά τους κρίση, τα χρέη είναι δικά τους χρέη!

Καταγγέλουμε τη στρατιωτική στάση της αστυνομίας Πανελλαδικά. Στην Αθήνα οι δυνάμεις καταστολής χτυπούσαν στο ψαχνό με δακρυγόνα, ασφυξιογόνα ή και απευθείας. Η καταστολή πέρασε σε ένα νέο επίπεδο με μηχανές των ομάδων «Δ» και «Δίας» να πατάνε εργαζομένους, να εγκλωβίζουν μικρές ομάδες και να τις χτυπούν αλύπητα!

Φοβούνται!

Η καταστολή αυτή είναι ένδειξη της αδυναμίας τους – παραδέχονται ότι πολιτικά δεν πείθουν και αναγκάζονται να καταστείλουν την αγανάκτηση που γίνεται αγώνας. Στην Πάτρα η αστυνομία κράτησε πιο ‘διακριτική’ στάση ακριβώς διότι μετά  τη πτωτοφανή καταστολή στις 17 Νοέμβρη υπήρξε μαζική λαϊκή κατακραυγή από τον Πατρινό λαό.

Συνεχίζουμε! Η μαζικότητα της σημερινής κινητοποίησης διαμορφώνει σημαντική παρακαταθήκη για την συνέχεια.

Στο δρόμο της νικηφόρας συνέχισης του αγώνα είναι αναγκαία η συγκρότηση του μαζικού και διευρυμμένου Εργατικού- Λαϊκού Μετώπου ενάντια στο μνημόνιο και την πολιτική που εφαρμόζουν Κυβέρνηση – Τρόικα. Είναι αναγκαία η πιο σαφής, ριζικά αντιπαραθετική απάντηση στην πολιτική της κυβέρνησης, Πολιτική απάντηση που περνά άμεσα από τους πολιτικούς στόχους της «Παύσης Πληρωμών και Διαγραφής του Χρέους», της «άμεσης εξόδου από το Ευρώ και την συνολικότερης ρήξης με την ΕΕ», της «εθνικοποίησης και κοινωνικού ελέγχου των τραπεζών και των κοινωφελών επιχειρήσεων», της «αναδιανομής του πλούτου προς όφελος των εργαζόμενων τάξεων», της ανατροπής της κυβέρνησης από τα κάτω και από τα Αριστερά! Σε αυτή την κατεύθυνση η ανατρεπτική κοινή δράση της αριστεράς, μπορεί, πρέπει και έχει πολλά να προσφέρει . Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά, σήμερα είναι η ώρα. 

Εκδήλωση της Αριστερής Παρέμβασης

Το κουκούλωμα της πτώχευσης...

... το προσωπείο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, ο ΓΑΠ, οι διεθνείς σύμμαχοι ΔΝΤ-ΕΕ και οι κομπάρσοι των μεγαλοκαναλιών
…ένα θρίλερ με πολύ χρήμα!

Στις 28/10 μια ειδική ομάδα συνέταξε για το Eurogroup σχέδιο για την ελεγχόμενη χρεοκοπία χωρών της Ευρωζώνης το οποίο και υπερψηφίστηκε με την κοινή στήριξη Μέρκελ – Σαρκοζί. Όπως είχε ήδη γράψει το γερμανικό SPIEGEL για τις χώρες τις Ευρωζώνης και με δεδομένο ότι ο μηχανισμός των 750δις Ευρώ ούτε κατά διάννοια δεν αρκεί για να καλύψει τις ανάγκες ρευσότητας των καταχρεωμένων κρατών, είναι προφανές ότι θα χρειασθούν διαρκή έκτακτα πακέτα στήριξης. Και είναι προφανές ότι πολλές χώρες πολύ απλά δεν… θα μπορούν να πληρώσουν! Και δυστυχώς για όλα τα κυνικά γεράκια της ΕΕ το ερώτημα που μπαίνει μπροστά στα ενδεχόμενα πτώχευσης κρατών είναι το πώς… θα σώσουνε τις τράπεζες! Και έτσι φτιάχθηκε η ελεγχόμενη πτώχευση, μια μεθοδολογία πτώχευσης που ελεγχόμενα πτωχεύει την εκάστοτε χώρα ώστε με βάση τον φυσικό πλούτο και την εθνική της περιουσία να μην μείνουν ακάλυπτοι οι πιστωτές της δηλαδή οι τράπεζες…

Το σενάριο αυτό αποτελεί και την κύρια κατεύθυνση της κυβέρνησης σε συμμαχία με το ΔΝΤ και την ΕΕ. Μάλιστα ο «διεθνής μαχητής» ΓΑΠ έχει βάλει όλα του τα τσιράκια στα κανάλια να προσπαθούν να μας πείσουν ότι αποτελεί εθνική επιτυχία η επέκταση του χρόνου πληρωμής και η αναδιάρθρωση του χρέους! Δηλαδή θέλουν σώνει και καλά να πεισθούμε ότι το να μας μεγαλώσουν το δάνειο και να επεκτείνουν το διάστημα παραμονής της Τρόικας στη χώρα είναι για το καλό μας! Φυσικά και αυτό δεν είναι νίκη για το λαό. Απλώς αποκαλύφθηκε ότι με το Μνημόνιο όχι δεν θα μειωνόταν το χρέος αλλά αντίθετα θα αυξανόταν (για την ακρίβεια 150% πάνω!). Και πάνω στο νέο πρόβλημα που δημιούργησαν, στην συνέχεια αυτών που είχαν δημιουργήσει, φέρνουν την αναδιάρθρωση – ανάταξη του χρέους που επί της ουσίας μεγαλώνει το διάστημα αποπληρωμής με αντάλλαγμα φυσικά ένα νέο μνημόνιο! Και όχι ότι τότε το δάνειο θα έχει αποπληρωθεί. Όταν χρωστάς 160%+ του ΑΕΠ πολύ απλά ποτέ δεν θα καταφέρεις να το πληρώσεις, πολλώ δεν μάλλον όταν δανείζεσαι με υψηλότερα επιτόκια. Το πολιτικό θέμα είναι το ζουμί και έγκειται στη μάχη της Τρόικας απέναντι στο λαό, στην προσπάθεια να προωθηθεί ένα νέο σχέδιο αναδιάρθρωσης από την «χούντα» Κυβέρνησης – ΕΕ και ΔΝΤ.

Τι σημαίνει αναδιάρθρωση του χρέους και ελεγχόμενη χρεοκοπία για την χώρα και το λαό…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο...

Καταρχήν σημειώνουμε και πάλι ότι το να παραδεχτεί μια χώρα ότι δεν μπορεί να καλύψει το χρέος της και να ζητήσει παράταση με όρους εκποίησης του δημόσιου πλούτου και των εργαζομένων (βλ. Μνημόνιο) είναι αντικειμενικά ισοδύναμο με δήλωση χρεοκοπίας. Είναι απλά πιο πολλά τα όπλα του συστήματος σήμερα από ότι το 1800 ώστε οι χώρες να μην λένε ότι χρεωκοπούν αλλά να κάνουν το ίδιο ελεγχόμενα για τους πιστωτές και με πολιτικό παραπέτασμα καπνού για το λαό. Τι σημαίνει ανάταξη του χρέους – ελεγχόμενη χρεοκοπία για τη χώρα και το λαό;

• Έκδοση νέων ομολόγων/αξιών για το σύνολο ή μεγάλο μέρος των οφειλών ώστε αυτά να λειτουργήσουν ως εγγύηση για τους πιστωτές
• Στην έκδοση νέων ομολόγων/αξιών μπαίνουν ειδικές ρήτρες που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο μπορεί στο μέλλον να αλλάξουν οι πληρωμές τους καθώς όλες οι προβλεπόμενες εγγυήσεις προς τους πιστωτές σε περίπτωση αδυναμίας εξόφλησης
• Παροχή πρόσθετης ρευστότητας για να αποφευχθεί η μονομερής παύση πληρωμών. Η ρευσότητα φυσικά έρχεται από ΔΝΤ/ΕΕ μαζί με τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο που αυτοί επιβάλλουν.

Άρα επί της ουσίας αποτελεί μια υποδούλωση προς τους δανειστές και το πολιτικό προσωπικό του διεθνούς κεφαλαίου αφού και η χώρα θα βάλει υποθήκη όλο της τον πλούτο για ένα δάνειο που οι ίδιοι ομολογούν ότι δεν μπορούμε να πληρώσουμε ενώ παράλληλα θα αποδεχτεί την οικονομική και πολιτική κατοχή, την πολιτική επιτήρηση από την κάθε τρόικα η οποία και σκοπεύει στην βαθύτερη εκμετάλλευση του λαού με στόχο την ανανέωση της διεθνούς κερδοφορίας. Όπως παραδέχτηκε (όντας στην αντιπολίτευση αλλά θα το ξεχάσει σε πιθανή μελλοντική κυβέρνηση) ο Σαμαράς προς τον Ρομπάι (εκπρόσωπο του Eurogroup) «μια ελεγχόμενη πτώχευση, είναι πτώχευση για τη χώρα που την υφίσταται και ελεγχόμενη για όλες τις υπόλοιπες».

Υπάρχει εναλλακτική πολιτική διέξοδος

Παύση Πληρωμών – Διαγραφή του Χρέους

Έξοδος από Ευρώ – Ρήξη με ΕΕ

Έξω η «Χούντα» Κυβέρνησης – ΕΕ- ΔΝΤ

Όταν η χώρα βρίσκεται σε οικονομική και πολιτική κατοχή με τη στήριξη και την συμφωνία της δοσίλογης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, όταν αντικειμενικά έχει διαμορφωθεί ένα χρέος το οποίο δεν ξεχρεώνεται και όλοι γνωρίζουν ότι ουδέποτε πήγε για κάλυψη λαϊκών αναγκών (ή και όσα λίγα πήγαν προς το λαό είναι πολύ λιγότερα από αυτά που ο λαός έχει δώσει) υπάρχει μία μόνο λύση που εκφράζει τα λαϊκά συμφέροντα σε αντιπαράθεση με τα συμφέροντα των τραπεζιτών και των μεγαλοεργοδοτών: Μονομερής Παύση Πληρωμών του ληστρικού χρέους και διαγραφή του. Δηλαδή δεν αναγνωρίζουμε ένα χρέος που είναι των κλεφτο-κυβερνήσεων και των τραπεζιτών, δεν αναγνωρίζουμε και δεν πληρώνουμε. Μάλιστα η μονομερής παύση πληρωμών, η οποία και διαμορφώνει μια χώρα χωρίς χρέος, αποτελεί την καλύτερη εγγύηση για οποιαδήποτε προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης. Και φυσικά αντικειμενικά όταν βρισκόμαστε σε οικονομική και πολιτική επιτήρηση δεν μπορούμε παρά να απαιτήσουμε να έχουμε τη δυνατότητα άσκησης ανεξάρητης οικονομικής πολιτικής κόντρα στις συμβάσεις υποδούλωσης της ΟΝΕ και του προγράμματος σταθερότητας. Άρα πάλη για έξοδο από το Ευρώ – ρήξη με την ΕΕ, εθνικοποίηση και κοινωνικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος ώστε να γίνει πραγματικό ζήτημα μια μαζική κοινωνική αναδιανομή του πλούτου. 

Θεωρούμε προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να παλέψει άμεσα ο εργαζόμενος κόσμος, η κοινωνική πλειοψηφία που πλήττεται από την βάρβαρη πολιτική του μνημονίου. Κόντρα στην σύγχρονη «Χούντα», κόντρα στις προοπτικές επιτήρησης μέχρι το 2020 και πιο πέρα. Για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα σε ζωή και εργασία, το δικαίωμα σε αξιοπρέπεια. Για να μην εκποιηθεί ο εθνικός πλούτος. Για να μην καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις. Για να μην διαλυθεί η δημόσια Παιδεία και Υγεία. Για να μην ζει ένας στους πέντε στην ανεργία. Για να μην γυρίσουμε κοινωνικά έναν αιώνα πίσω. Για πραγματική λαϊκή κυριαρχία. Για μια άλλη κοινωνική οργάνωση, για τη δυνατότητα να υπάρξει ζωή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες

Ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες

Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι

Σαράντα με το λάδι και το ξύδι

Κι αυτός πίστευε και καρτερούσε

Βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί

Τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι

Μην έχεις πια την πείνα για καμάρι

Οι αγώνες που’ χεις κάνει δεν’ φελάνε

Το αίμα το χυμαίνο αν δεν ξοφλάνε

Λαέ μην σκύψεις άλλο το κεφάλι

6 Δεκέμβρη Πορεία...στο δρόμο της κοινωνικής έκρηξης!

Πριν από 2 χρόνια, η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από εδικό φρουρό, ήταν η αφορμή που πυροδότησε τη μεγάλη νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Οι καθημερινές μαζικότατες κινητοποιήσεις και τα εκρηκτικά χαρακτηριστικά τα οποία είχαν, αποκάλυψαν τη συσσωρευμένη οργή μιας γενιάς που δεν είναι διατεθειμένη να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Η αγανάκτηση και η οργή που έβγαζαν εργαζόμενους και νέους για ημέρες στους δρόμους, σήμερα έχει μεγαλώσει. Το επόμενο διάστημα θα είναι μια περίοδος έντονων κοινωνικών αγώνων στη μάχη που δίνει το λαϊκό κίνημα ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Πρώτος κόμβος η 6η Δεκέμβρη, η επέτειος της δολοφονίας του μαθητή.

Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. καλεί την Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου στις 12.00 στο παράρτημα σε πορεία που οργανώνουν οι φοιτητικοί σύλλογοι, μαθητές από σχολεία της Πάτρας και την ΟΛΜΕ.

Όχι στην επιστράτευση των Ναυτεργατών! Κάτω η αντεργατική πολιτική!

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει την προκλητική αντιδημοκρατική και αντεργατική απόφαση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να προβεί σε πολιτική επιστράτευση των απεργών ναυτεργατών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, η κυβέρνηση του Μνημονίου, που έχει υπογράψει την ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, που έχει απαγορεύσει τις αυξήσεις των μισθών, που θεωρεί εχθρική κάθε εργατική κινητοποίηση και «νόμο» τα αιτήματα των εργοδοτών, να προχωρά στη «νέα εποχή» με το σκουριασμένο οπλοστάσιο των πλέον αντιδραστικών πλευρών του ελληνικού κράτους.

 Το μαχόμενο εργατικό κίνημα, όλοι οι εργαζόμενοι και οι νέοι πρέπει να σταθούν αποφασιστικά στο πλευρό των ναυτεργατών:

• Για να μην περάσει, να ακυρωθεί στην πράξη, η πολιτική επιστράτευση, να συνεχιστεί η απεργία στα καράβια.
•  Για να υπογραφεί συλλογική σύμβαση εργασίας, με αυξήσεις στους μισθούς, να σπάσει το «απαγορευτικό» του Μνημονίου, που επιδιώκει να καταργήσει κάθε μισθολογική αύξηση.

Πρόταση Βιβλίου

Ο Χάρτης της Κρίσης
Το τέλος της αυταπάτης

Πού είμαστε; Πού πάμε; Τι να κάνουμε; 
Η σαρωτική κρίση που ζούμε είναι ίδια με προηγούμενες οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις και ταυτόχρονα πολύ διαφορετική. Εννέα σημαντικοί επιστήμονες χαρτογραφούν στον παρόντα τόμο τα όρια, το βάθος, την καταγωγή, τις αιτίες, τις συνέπειες της κρίσης: σε κοινωνικό/θεσμικό, σε οικονομικό, κοινωνικό, εργασιακό και περιβαλλοντικό επίπεδο. Όλοι συμφωνούν σε ένα σημείο: το Μνημόνιο όχι μόνο δεν αποτελεί μονόδρομο, αλλά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο. Στο πλαίσιο αυτό ιχνηλατούνται πιθανές εναλλακτικές επιλογές, αφού ο τρόπος εξόδου από την κρίση θα καθορίσει το μέλλον της χώρας. Με σημείο εκκίνησης θέσεις που καλύπτουν μεγάλο φάσμα της ελληνικής αριστεράς, οι μελέτες αυτές επιτρέπουν στον αναγνώστη να σχηματίσει τη δική του θέση για την υπέρβαση, τη δική του δυναμική στάση σ’ αυτόν τον ανεξέλεγκτο πόλεμο.

Οι συγγραφείς του βιβλίου: Λεωνίδας Βατικιώτης, Κώστας Βεργόπουλος, Μενέλαος Γκίβαλος, Μάκης Ζέρβας, Γιάννης Κουζής, Κώστας Λαπαβίτσας, Σταύρος Μαυρουδέας, Πέτρος Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Τόλιος. 


Για περισσότερα πατήστε εδώ

Κείμενο του σ. Σπ. Σακελλαρόπουλου

Για να δείτε το κείμενο πατήστε εδώ

Συνέντευξη με τον Στ. Κουβελάκη

kouvelakis from blog www.aformi.wordpress.com on Vimeo.

Δικαίωση του αγώνα των νοσοκομειακών γιατρών!

Πάλη για Δημόσια Δωρεάν Έγκαιρο - Υψηλής Ποιότητας Σύστημα Υγείας

Αυτή την εβδομάδα, στην Πάτρα και Πανελλαδικά πραγματοποιείται μια πολύ σημαντική κινητοποίηση από τους νοσοκομειακούς γιατρούς Στόχος της κινητοποίησης είναι η πάλη – υπεράσπιση ενός δημόσιου, δωρεάν και υψηλής ποιότητας συστήματος υγείας καθώς και η δίκαια πάλη για τα εργασιακά δικαιώματα του ιατρικού προσωπικού. Οι νοσοκομεικοί γιατροί θέλοντας να δείξουν την αξία που δίνουν στη δημόσια και δωρεάν υγεία για όλους άνοιξαν τις εξετάσεις δωρεάν για όλο τον κόσμο: με τον δικό τους αγώνα κάθε ένας που πήγαινε στο νοσοκομείο για εξέταση δεν πλήρωνε το παραμικρό αλλά αντίθετα εξεταζόταν εντελώς δωρεάν. Η συμβολική σημασία αυτής της κίνησης είναι καθοριστική και χτυπά την προσπάθεια απαξίωσης και σπήλωσης του κοινωνικά κρίσιμου ρόλου που παίζουν οι νοσοκομειακοί γιατροί, την προσπάθεια ταύτισης όλων των σκληρά εργαζόμενων – και με πολλαπλές συνεχόμενες εφημερίες – με εκείνη την τραγική μερίδια που επιβάλει-εκβιάζει για πανάκριβα φακελάκια.

Ως ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στηρίζουμε τον δίκαιο αγώνα που σήμερα δίνουν οι νοσοκομειακοί γιατροί. Έναν αγώνα πάνω από όλα κοινωνικό. Έναν αγώνα καθοριστικό για τον ίδιο το λαό, για την πόλη της Πάτρας που ασφυκτιά μέσα στην έλλεηψη ενός ισχυρού δημόσιου πυλώνα υγείας, που βιώνει τα ιδιαίτερα προβλήματα με τον άγιο Ανδρέα, την υπερφόρτωση του ΠΠΓΝΠ. Πάμε ενάντια στην νέα επίθεση στη δημόσια υγεία μέσα από την μεγάλη μείωση της χρηματοδότησης όπως προβλέπεται στον νέο προϋπολογισμό. Ήταν η υγεία και η παιδεία που δεν θα χτυπούσε η κυβέρνηση Παπανδρέου, η χούντα Κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ αλλά τελικά και τα δύο χτυπιούνται με προτωφανή βαρβαρότητα!

Απέναντι στη σημερινή κατάσταση απαξίωσης χρειάζεται ένα σύστημα υγείας με προσανατολισμό την πρόληψη, την έγκαιρη διάγνωση, την αποτελεσματική  θεραπεία και την ειδική αντιμετώπιση όλων των κοινωνικών μορφών που εντείνουν την νοσηρότητα. Παλεύουμε για ένα σύστημα περίθαλψης που θα στηρίζεται στην πρωτοβάθμια περίθαλψη, την άμεση πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, την αναβάθμιση της θέσης όλων των εργαζομένων στα νοσοκομεία. Στηρίζουμε τους αγώνες των γιατρών αλλά και κάθε εργαζόμενου στα νοσοκομεία, στηρίζουμε τον συντονισμό τους στην κατευθυνση συγκρότησης ενός ισχυρού μετώπου που θα παλέψει νικηφόρα για την ίδια την δημόσια υγεία και όσους εργάζονται για αυτήν.
 

Δημόσιο Δωρεάν Έγκαιρο Σύστημα Υγείας για όλους 

Ανατροπή του Μνημονίου και των μέτρων – ανατροπή του νέου προϋπολογισμού φτώχειας και κοινωνικής υποβάθμισης 

Έξω η πολιτική και οικονομική κατοχή Κυβέρνησης – ΕΕ - ΔΝΤ

Για την μεγαλειώδη κινητοποίηση του Πολυτεχνείου και την άγρια καταστολή

Το απόγευμα της 17^ης Νοέμβρη ξεκίνησε από το Παράρτημα η πιο μαζική, η πιο δυναμική πορεία για την επέτειο του πολυτεχνείου που υπήρξε ποτέ στην πόλη της Πάτρας, όλα τα τελευταία χρόνια. Ποτέ άλλοτε δεν κατέβηκε τόσες χιλιάδες κόσμος. Οργανώθηκε μια ανεπανάληπτη πορεία για να διαδηλώσει ενάντια στην σύγχρονη «χούντα», την πολιτική και οικονομική κατοχή από ΔΝΤ, ΕΕ και Κυβέρνηση.

Οι χιλιάδες αυτές του κόσμου, φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι αντιμετώπισαν την πιο σκληρή καταστολή που γνώρισε η Πάτρα από την εποχή του Ν. Τεμπονέρα. Τα ΜΑΤ, περισσότερα από ποτέ, χτυπούσαν απροκάλυπτα – δεν αναζητούσαν ούτε αφορμή! Δακρυγόντα και ασφυξιογόνα έπεφταν κατά ριπάς και χτυπούσαν στο ψαχνό: στην καρδιά της πορείας. Χωρίς να γίνεται ουσιαστικά το παραμικρό – παρά ελάχιστα μικροεπεισόδια και από πολύ συγκεκριμένες ομάδες - τα ΜΑΤ σπάγανε την πορεία σε πολλαπλά σημεία, χτυπούσαν στην κεφαλή κάθε μπλοκ ώστε να κατακερματιστεί ο κόσμος.  Έγιναν δεκάδες αδικαιολόγητες προσαγωγές!

Δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι η καταστολή δεν θα μας υποτάξει: ο λαός θα δυναμώσει την πάλη του, η σύγχρονη κατοχή θα ανατροπεί. Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες που σήμερα αγωνίστηκαν και άντεξαν αυτή την βίαιη καταστολή, παρά την επίθεση ξαναενώθηκαν για να συνεχίσουν την διαδήλωση. Η καρδιά του λαού χτυπά ξανά δυνατά! Χαιρετίζουμε τους 12 φοιτητικούς συλλόγους που οργάνωσαν την κινητοποίηση. Τα σωματεία της εκπαίδευσης. Την πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων και κάθε σωματείο ξεχωριστά. Τις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς στο σύνολο τους για την συμμετοχή στον αγώνα. Κάθε μία και κάθε έναν ξεχωριστά, κάθε έναν που ήταν εκεί και έστειλε το σύγχρονο μήνυμα που εκφράζει όλο το λαό: «έξω το ΔΝΤ – έξω η ΕΕ και η Τρόικα», να ανατραπεί το μνημόνιο!

Θα νικήσουμε!

Επιστροφή της Πολιτικής, Επιστροφή της Αριστεράς

Διαβάστε αυτό το κείμενο του σ. Π. Σωτήρη που καταπιάνεται με καίρια ζητήματα τακτικής και στρατηγικής της αριστεράς (link από το Αριστερό Βήμα Διαλόγου)

Για το Αποτέλεσμα των Αυτοδιοικητικών Εκλογών

Η «Αριστερή Παρέμβαση – Αντικαπιταλιστική Κίνηση στη Δυτική Ελλάδα» χαιρετίζει τα εκατομμύρια των εργαζόμενων και της νεολαίας που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταδίκασαν την κυβερνητική πολιτική, την πολιτική της τρόικας και του μνημονίου. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα τους 100.000 ανθρώπους που ψήφισαν τα ψηφοδέλτια που στήριζε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 11 από τις 13 περιφέρειες της Ελλάδας και που έδωσαν τη δυνατότητα να κατακτηθούν θέσεις μάχης σε 7 από τα 13 περιφερειακά συμβούλια καθώς και το σύνολο όλων εκείνων που ενίσχυσαν τα ριζοσπαστικά σχήματα στους δήμους τα οποία και κατέκτησαν δεκάδες θέσεις εκπροσώπησης. Η μεγάλη ενίσχυση των δυνάμεων της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, κατέδειξε ότι σήμερα υπάρχει ένα υπαρκτό μαζικό αριστερό αντικαπιταλιστικό πολιτικό ρεύμα σε όλη την Ελλάδα, στην κοινωνία και την Αριστερά. Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες που στήριξαν την «Αριστερή Παρέμβαση – Αντικαπιταλιστική Κίνηση στη Δυτική Ελλάδα» και εξέλεξαν τον επικεφαλής της, Δημήτρη Δεσύλλα, στο περιφερειακό συμβούλιο. Το αποτέλεσμα αυτό μας γεμίζει ευθύνη για τη μάχη της επόμενης μέρας, την ανασυγκρότηση του κινήματος και της Αριστεράς, την αντιπαράθεση με την αντεργατική λαίλαπα. Μας γεμίζει ευθύνη για την συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα για την ανατροπή του Μνημονίου και συνολικά της πολιτικής κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, για την ανατρεπτική κοινής δράσης της Αριστεράς. Στον νέο γύρο αντιπαράθεσης που ξεκινά θα είμαστε στην πρώτη γραμμή. Και θα βγούμε νικητές!

Συνέντευξη του Αλέκου Αναγνωστάκη στο Patra TV

Αλέκος Αναγνωστάκης from thyfarewell on Vimeo.

Δελτίο Τύπου

Αριστερή Παρέμβαση

Αντικαπιταλιστική Κίνηση στη Δυτική Ελλάδα

Το Σάββατο 25/9 πραγματοποιήθηκε ευρεία σύσκεψη μελών και φίλων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Δυτική Ελλάδα με τη συμμετοχή αγωνιστών από όλους τους επιμέρους νομούς. Στη συζήτηση που διεξήχθει αποφασίστηκε η στήριξη στις επερχόμενες περιφερειακές εκλογές ενός αριστερού αντικαπιταλιστικού  σχήματος στη Δυτική Ελλάδα με σαφές πρόγραμμα ενάντια στην τριπλή κατοχή της χώρας από Ε.Ε., Δ.Ν.Τ. και κυβέρνηση. Με πολιτικούς στόχους τη διαμόρφωση ένα ισχυρότερο ρεύμααναχαίτησης της κανιβαλικής κυβερνητικής πολιτικής.Με κεντρικούς στόχους την άρνηση του χρέους και τη μονομερή διαγραφή του, την έξοδο από το Ευρώ και την ΕΕ. Τον αγώνα για την  αναδιανομή του πλούτου, την εθνικοποίηση των τραπεζών και λειτουργία τους υπό κοινωνικό έλεγχο. Τον αγώνα για τα τοπικά ζητήματα της εποχής μας. Τον αγώνα αυτό θεωρούμε πως δεν πρέπει να δώσουμε μόνοι! Για αυτό και οργανώνουμε νέα σύσκεψη για την οριστική συγκρότηση της κίνησης την Τετάρτη 29/9 στις 20:00 στα γραφεία της Α’ ΕΛΜΕ Αχαίας όπου και καλούμε κάθε ανένταχτο αγωνιστή να συμμετάσχει στη συλλογική αυτή προσπάθεια. 

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ

1.         Το Συντονιστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκφράζει την κατηγορηματική καταδίκη του για την οργανωμένη βίαιη επίθεση που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 14.09 από ομάδα μελών της Αριστερής Αντικαπιταλιστικής Συσπείρωσης (ΑΡΑΣ) σε βάρος φοιτητριών και φοιτητών, μελών του φοιτητικού σχήματος Αντίλογος των Μηχανολόγων Πάτρας και άλλων σχημάτων της ΕΑΑΚ, μελών της Αριστερής Ανασύνθεσης (ΑΡΑΝ)  στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι τέτοιες πρακτικές δεν έχουν θέση στην αριστερά που εμείς παλεύουμε για να διαμορφώσουμε. Είναι ξένες και εχθρικές στην αντικαπιταλιστική αριστερά τόσο αυτές όσο και όποιοι τις υλοποιούν και τις στηρίζουν.

2.         Δεν κλείνουμε τα μάτια σε τέτοια φαινόμενα, ούτε τα προσπερνάμε. Για μας η αριστερά του καθημερινού αντικαπιταλιστικού αγώνα είναι μια αριστερά που λογοδοτεί στους εργαζόμενους και τη νεολαία και δεν φοβάται να κάνει την αυτοκριτική της για κάθε τι στη φυσιογνωμία και την πρακτική της που την κάνει να απομακρύνεται από το στόχο της επαναστατικής ανατροπής. Θέλουμε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να εκφράσει την ανάγκη μιας άλλης αριστεράς, που τόσο η καθημερινή της δράση όσο και το ήθος των αγωνιστών και αγωνιστριών της, να αποπνέει ότι πράγματι μπορούμε να διαμορφώσουμε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς εξουσιαστικές σχέσεις, χωρίς ιεραρχικές λογικές, χωρίς διακρίσεις και σεξισμό. Θέλουμε την αριστερά που δεν βάζει τους όποιους μικροηγεμονισμούς και συσχετισμούς πάνω από τις ανάγκες του κινήματος, προβλήματα που αναδείχθηκαν το προηγούμενο διάστημα. Γι’ αυτό και λέμε όχι σε κάθε λογική οργανωτικής κατίσχυσης, γι’ αυτό και είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στη χρήση φυσικής βίας για την επίλυση πολιτικών διαφορών. Επιμένουμε στο σεβασμό κάθε διαφορετικής άποψης, στην ανοιχτή και βαθιά δημοκρατική λειτουργία, στην προώθηση της ενότητας, της συλλογικότητας και της συντροφικότητας. Η διαμόρφωση μιας τέτοιας φυσιογνωμίας είναι μια διαρκής μάχη που αφορά όλους και όλες τους αγωνιστές και αγωνίστριες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

3.                  Καλούμε όλο το δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ειδικά στην νεολαία, να αξιοποιήσει αυτήν τη συζήτηση γι’ αυτά τα θλιβερά και καταδικαστέα γεγονότα ως αφετηρία για ένα νέο βήμα στην ωρίμανση και ανάπτυξη του εγχειρήματός μας. Να συσπειρωθεί πάνω στην βάση των συλλογικών μας αποφάσεων, να δυναμώσει την ενότητά της, να βαθύνει το δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας και συζήτησης όλων των ζητημάτων. Να διασφαλίσει και να αναπτύξει την ενότητα όλων των σχημάτων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στους χώρους δουλειάς, γειτονιών και σπουδών. Πάνω από όλα να δώσει όλες τις δυνάμεις της στη μεγάλη κοινωνική και πολιτική μάχη ενάντια στην βάρβαρη πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

Γιατί οι Ρωμαίοι κοιμούνται ύσυχοι...

άρθρο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Πριν από λίγες εβδομάδες, οι θερινοί κινηματογράφοι πρόβαλαν τη θρυλική ταινία των Μόντι Πάιθονς «Ενας προφήτης, μα τι προφήτης». Γυρίστηκε το 1979, χρονιά - ορόσημο, λόγω της εκλογής της Μάργκαρετ Θάτσερ, που σηματοδότησε ένα τέλος εποχής για την ευρωπαϊκή Αριστερά. Μπήκα στον κινηματογράφο με την ελαφρά μελαγχολία του «τριάντα χρόνια μετά» και βγήκα με την αυτοσαρκαστική αίσθηση μιας αναπάντεχης επικαιρότητας: τελικά, για μας μιλούσε ο μύθος...

Σε μια χαρακτηριστική σκηνή, ο νεαρός Ιουδαίος Μπράιαν συναντά σε ρωμαϊκό αμφιθέατρο ομοεθνείς του, που θέλουν να τον στρατολογήσουν στο επαναστατικό Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας. «Τους μόνους που μισούμε πιο πολύ από τους Ρωμαίους, είναι τους διασπαστές του Ιουδαϊκού Λαϊκού Μετώπου», λέει ένας από τους συνωμότες. «Και τους διασπαστές του Λαϊκού Μετώπου του Ιουδαϊκού Λαού», παρεμβαίνει ένας άλλος. «Και τους διασπαστές του Λαϊκού Μετώπου Ιουδαίων», προσθέτει ένας τρίτος.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζει η ελληνική Αριστερά την καταθλιπτική πραγματικότητα της κρίσης και του Μνημονίου δεν διαφέρει και πάρα πολύ από εκείνη των συντρόφων του Μπράιαν. Αν οι ηγεσίες της έπαιρναν στα σοβαρά τις ίδιες τις διαπιστώσεις τους περί κοινωνικού Μεσαίωνα και τα συναφή, θα έπρεπε να επιλέξουν όχι τον μέγιστο κοινό διαιρέτη, αλλά τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή. Πολύ περισσότερο που το ΠΑΣΟΚ περνάει, τηρουμένων των αναλογιών, το δικό του «1989», μια περίοδο υπαρξιακής κρίσης, καθώς ο ηγέτης του εγκωμιάζεται από τους Financial Times ως «ο άνθρωπός μας στην Ελλάδα» και βρίσκει υποστήριξη, στο εσωτερικό της χώρας, από πολιτικούς της αντίπερα όχθης, όπως ο κ. Καρατζαφέρης και η κ. Μπακογιάννη.

Η αντίδραση του ΚΚΕ σ’ αυτή την σπάνια ευκαιρία που προσέφερε η συγκυρία στην Αριστερά είναι σαφής: Χάραξε μια γραμμή σκληρών ιδεολογικών διαχωρισμών, απορρίπτοντας οποιαδήποτε πρόταση άμεσης διεξόδου (π.χ. στάση πληρωμών) και παραπέμποντας την έξοδο από την κρίση στη «λαϊκή εξουσία» και τον σοσιαλισμό. Το τίμημα αυτής της «καθαρότητας» κινδυνεύει να είναι η πολιτική περιχαράκωση - ιδίως αν συνοδευτεί από την επιλογή μιας οργανωτικής ρήξης στα συνδικάτα, η οποία μπορεί να οδηγήσει στη διχοτόμηση ή και τριχοτόμηση της ΓΣΕΕ. Εν πάση περιπτώσει, είναι μια κάποια πολιτική γραμμή, την οποία το ΚΚΕ προωθεί με συνέπεια και με την αίσθηση της δικαίωσης απέναντι στον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο, που εμπιστεύτηκε τυφλά την Ευρώπη του Μάαστριχτ.

Στην απέναντι πλευρά, ο Συνασπισμός πλειοδοτεί υπέρ της ενότητας, πράγμα που θα ήταν πολύ καλό, αν την ίδια στιγμή δεν… υπήρχε πολυδιάσπαση στον ίδιο! Χθες έφυγαν οι ανανεωτικοί του κ. Κουβέλη, σήμερα απειλείται με διάσπαση ο ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την υποψηφιότητα Αλαβάνου για τις περιφερειακές εκλογές.

Ασφαλώς, η ιστορία της Αριστεράς είναι γεμάτη εσωτερικές διαμάχες. Σε άλλους καιρούς, αυτές είχαν προφανή ιδεολογική νομιμοποίηση. Οι αριστεροί ήξεραν ότι σε άλλους θεούς πίστευαν οι σταλινικοί από τους τροτσκιστές, οι μαοϊκοί από τους χρουστσοφικούς, οι ευρωκομμουνιστές από τους μπρεζνιεφικούς. Μπορεί όλοι οι «ισμοί» να έχουν την παθολογία τους, αλλά επιτέλους επρόκειτο για διαφορετικές θεωρήσεις του κόσμου. Ποιες είναι σήμερα, όμως, οι αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ Αλέκου Αλαβάνου και Αλέξη Τσίπρα; Πώς γίνεται η ηγεσία του ΣΥΝ να προτείνει για δήμαρχο τον Διονύση Τσακνή, ο οποίος είναι διαχρονικά συνεπής σε μια γραμμή κριτικής υποστήριξης του ΚΚΕ, έπειτα να προτείνει για περιφερειάρχη τον Αλέξη Μητρόπουλο, επίσης συνεπή στη γραμμή του «κοινωνικού ΠΑΣΟΚ», κι έπειτα να συζητά τον Μανώλη Γλέζο, με αντιπεριφερειάρχες τον Μητρόπουλο και τον Αλαβάνο; Και πώς να πιστέψουν οι πολίτες ότι πίσω από όλα αυτά διακυβεύεται κάτι σοβαρότερο από προσωπικές φιλοδοξίες και ηγετικά άγχη;

Στην προαναφερθείσα ταινία, υπάρχει και μια άλλη ενδιαφέρουσα σκηνή. Δύο από τις πολυάριθμες, επαναστατικές ιουδαϊκές οργανώσεις επιχειρούν ταυτόχρονα, χωρίς προσυνεννόηση, να απαγάγουν τη γυναίκα του Πόντιου Πιλάτου. Συναντιούνται τυχαία, στα υπόγεια του παλατιού, κι αντί να ενώσουν τις δυνάμεις τους, αρχίζουν να αλληλοεξοντώνονται μέχρι και τον τελευταίο άνδρα, κάτω από τα έκπληκτα μάτια των Ρωμαίων στρατιωτών, που δεν χρειάστηκε να κουνήσουν ούτε το δαχτυλάκι τους…

Όχι στο ξεπούλημα της ΔΕΗ!

«Απελευθέρωση»  της αγοράς Ενέργειας = περαιτέρω απόδοση  της στις ορέξεις  του κεφαλαίου!

Η φθηνή, εγγυημένη  και με περιβαλλοντικό σχεδιασμό ηλεκτρική  ενέργεια

είναι λαικό δικαίωμα και  όχι πεδίο για business!  

Δεν πάει πολύς καιρός που ο πρωθυπουργός – προδότης Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε την ένταξη της χώρας στον κοινό μηχανισμό επιτήρησης του ΔΝΤ και της ΕΕ και οι συνέπειες για το λαό έχουν ήδη γίνει βαρύτατες ενώ είναι σαφές ότι οι πολιτικές αυτές μόνο καταστροφικά αποτελέσματα μπορούν να έχουν για όσους ζουν, εργάζονται, κοπιάζουν και δεν είναι μεγαλοκεφαλαιούχοι και μπασμένοι της εξουσίας. Και η αντιλαική πολιτική της Κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ έχει πολλά πλοκάμια και αποδεικνύει κάθε μέρα ότι τα μέτρα τους δεν έχουν τελειωμό ή όριο. Σημαντική τομή και μάλιστα με σημαντικό βάθος ως προς τις συνέπειες της είναι και η απόφαση για «απελευθέρωση» της αγοράς ενέργειας όπως ρητά αναφέρεται στο ανανεωμένο μνημόνιο… 

Η «απελευθέρωση» της  αγοράς ενέργειας  δεν είναι κάτι το εντελώς νέο…

 

Όλες  οι τελευταίες κυβερνήσεις έχουν  προχωρήσει συγκεκριμένες και σημαντικές (αν και όχι πολυσυζητημένες) αλλαγές  που έχουν φέρει ένα βήμα πιο  κοντά την ιδιωτικοποίηση της  ενέργειας.  

Καταρχήν  η ΔΕΗ δεν είναι πλέον ο κύριος του Δικτύου Μεταφοράς Ενέργειας. Όσο και αν ακούγεται αστείο, η επιχείρηση που έφτιαξε το δίκτυο μεταφοράς ενέργειας δεν έχει και τον έλεγχο για τον σχεδιασμό του: έχει όλη την τεχνική ευθύνη αλλά το ποιος θα πάρει άδεια ή όχι για να μπει σε αυτό το δίκτυο είναι θέμα μιας άλλης αρχής – της «ανεξάρτητης» (ανεξάρτητης, υπερκομματικής, αδιάβλητης και άλλα τέτοια επίθετα που μπαίνουν κυρίως εκεί που πραγματικά κυριαρχεί η πρακτική της μίζας και του βύσματος) αρχής, της ΔΕΣΜΗΕ. Φυσικά η «ανεξάρτητη» ΔΕΣΜΗΕ δίνει άδειες σε επιχειρηματίες να μπουν στην αγορά ενέργειας!  

Επιπρόσθετα έχει δημιουργηθεί η  Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ επέβαλε το σπάσιμο της ΔΕΗ σε τρεις επιχειρήσεις, διαχωρίζοντας την παραγωγή, τη μεταφορά και τη διανομή του ρεύματος και προκαλώντας επιπρόσθετα έξοδα και μειώνοντας τον έλεγχο των εργαζομένων. Επιπλέον η ΡΑΕ επέβαλε την αγορά ενέργειας που παράγουν ιδιώτες από τη ΔΕΗ με βάση την τιμή της πιο ακριβής μηχανής! Έτσι η ΔΕΗ που παράγει με πάμφθηνο λιγνίτη αναγκάζεται να αγοράζει στην τιμή που παράγουν πανάκριβοι ντιζελοκινητήρες!  

Τέλος έχουν γίνει ήδη διαγωνισμοί για ανάθεση παραγωγής ορισμένων MWh αποκλειστικά και μόνο σε ιδιώτες αφού σε διαγωνισμούς που το κριτήριο ήταν η χαμηλότερη τιμή παραγωγής του ρεύματος η ΔΕΗ… αποκλειόταν με νόμο!  

Το  αποτέλεσμα είναι  ότι ήδη μεγάλες  επιχειρήσεις έχουν  βάλει ήδη το χεράκι τους στην πίτα της  ενέργειας: Ο Κοπελούζος φτιάχνει εργοστάσιο μαζί με την ENEL και την GASPROM, η Τεχνοδοκιμή και Βιοχάλκο προχωράνε μαζί με την Edison-EdF, Ο Μυτιληναίος κατασκευάζει εργοστάσιο μαζί με την Iberdrola και τέλος η ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ συνεργάζεται με την Endesa. Και φυσικά μαζί με την εμπλοκή ιδιωτών έχει προχωρήσει και η «ιδιωτικοοικονομική» λειτουργία της ίδιας της ΔΕΗ με τα σκληρά Business Plan, την άνοδο του τιμολογίου. Και το πιο τραγικό είναι ότι η δικαιολογία για την αύξηση του τιμολογίου της ΔΕΗ είναι τα ομολογουμένως μικρότερα κέρδη της  (423 εκ. ευρώ το 2002 αλλά μόλις 42 εκ. ευρώ το 2006) μόνο που τα κέρδη μειώθηκαν διότι με νόμο το κράτος έχει μειώσει τον ισολογισμό της ΔΕΗ αφού την υποχρεώνει να συντηρεί και να ανανεώνει το δίκτυο ενώ την αποκλείει από τους διαγωνισμούς για νέες μονάδες! Και τώρα με το Μνημόνιο, η «Χούντα» της Τρόικας έρχεται να τα διαλύσει όλα!  

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο...

Να  μην περάσει η  ιδιωτικοποίηση της  Ενέργειας!

Ουσιαστικά με το μνημόνιο η αγορά ενέργειας αποδίδεται σε μεγάλο ποσοστό στους ιδιώτες και η ΔΕΗ ουσιαστικά ξεπουλιέται κοψοχρονιά! Το μνημόνιο λέει τρία πράγματα: α) να ανέβουν τα τιμολόγια της ΔΕΗ ώστε να είναι άμεσα οικονομικά αποδοτικό το ρεύμα ως προιόν (ενώ μέχρι σήμερα η επένδυση στην ενέργεια απαιτούσε μεγάλο χρόνο απόσβεσης), β) να ξεπουληθεί το 40% των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ σε ιδιώτες ώστε αυτοί να βάλουν χέρι στη μεγάλη πίτα του λιγνίτη (φθηνό και αποδοτικό καύσιμο που μέχρι στιγμής θεωρείται αποκλειστικά δημόσια περιουσία) ενώ παράλληλα γ) η ΔΕΗ θα διατηρήσει την ευθύνη της συντήρησης του δικτύου (και κερατάς και δαρμένος δηλαδή και μετά θα πούνε ότι είναι ζημιογόνα)!

Και φυσικά καθόλου δεν  ισχύει ότι με την  ιδιωτικοποίηση της  ενέργειας θα πέσουν οι τιμές. Αφενός διότι είναι παράλογο να πιστεύει κανείς ότι μπορεί σε έναν τέτοιο πανάκριβο τομέα να μπορεί να παράγει φτηνότερα μια μικρή ιδιωτική επιχείρηση (απλά τα περιθώρια κέρδους της ΔΕΗ είναι πολύ μεγαλύτερα) και αφετέρου διότι οι ίδιοι το ομολογούν όταν λένε ότι η απελευθέρωση της ενέργειας περνά από την άνοδο του τιμολογίου και την αγορά της ενέργειας που παράγουν οι ιδιώτες από τη ΔΕΗ σε παράλογα υψηλή τιμή (στην τιμή που κοστίζει ο ντιζελοκινητήρας)! Και ούτε οι υπηρεσίες θα είναι ποιοτικότερες: ούτε τεχνικά αρτιότερες θα είναι οι ιδιωτικές επιχειρήσεις ενώ εν τέλει και πάλι την ευθύνη του δικτύου (άρα και του επιπέδου της υπηρεσίας) θα την έχει η ΔΕΗ… Εξάλλου υπάρχει και το παράδειγμα της Καλιφόρνιας: η ιδιωτική εταιρία παραγωγής ρεύματος πτώχευσε και η πολιτεία απλά βυθίστηκε στο σκοτάδι! 

Ο λόγος που ξεπουλιέται  η ΔΕΗ και συνολικά ιδιωτικοποιείται η  ενέργεια είναι ένας, απλός και κυνικός: έτσι τα συσσωρευμένα κεφάλαιου μέχρι ώρας δεν έχουν που να επενδυθούν (και έχουνε πάθει κρίση επειδή κάθονται χωρίς να βγάζουν και άλλα κέρδη) θα βρούνε ένα μαγικό πεδίο κερδοφορίας: θα υφαρπάξουν την αγορά ενέργειας. Ο ελληνικός λαός πλήρωσε για να φτιαχτεί η ΔΕΗ. Η ΔΕΗ έφτιαξε όλες τις υποδομές. Και τώρα… η ΔΕΗ έχει business plan, δια νόμου ή απόφασης των manager που την διοικούν πλέον ακριβότερα τιμολόγια ενώ ότι φτιάχτηκε μέχρι ώρας γίνεται ΔΩΡΕΑ στους ιδιώτες ώστε αυτοί στο έτοιμο, στημένο δίκτυο (το οποίο ούτε καν θα συντηρούν) να πουλήσουν ενέργεια ή να αγοράσουν έτοιμες μονάδες της ΔΕΗ! Η κοροιδία δεν έχει τέλος… 

Ο ηλεκτρισμός είναι  λαικό δικαίωμα!

Στο κέντρο της ενεργειακής πολιτικής οφείλουν να μπουν οι ανάγκες της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας με άμεσους στόχους τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης, τις χαμηλές τιμές προς την λιανική κατανάλωση, την ασφάλεια των εργαζομένων και τα εργασιακά του δικαιώματα, την προστασία του περιβάλλοντος. Σε αυτά τα πλαίσια θεωρούμε αναγκαία την ύπαρξη ενός κρατικού φορέα, μιας ΔΕΗ που δεν θα λειτουργεί με το σημερινό τρόπο αλλά που θα είναι δημόσια με την έννοια της «λαικής περιουσίας», που θα έχει αποκλειστική ευθύνη για την Παραγωγή, Μεταφορά και Διανομή Ηλεκτρικής Ενέργειας και ο οποίος:

• Θα λειτουργεί με ενισχυμένες πλευρές ελέγχου των εργαζομένων και της κοινωνίας συνολικά
• Θα διασφαλίζει την ανάπτυξη των αναγκαίων υποδομών και θα στηρίζει τις πλευρές της οικονομίας που σχετίζονται με τις λαϊκές ανάγκες (πχ. ενίσχυση της αγροτικής παραγωγής σε συνδυασμό με την δημιουργία υδροδυναμικών μονάδων)
• Θα εξασφαλίζει χαμηλές τιμές λαϊκής κατανάλωσης με στόχο η ηλεκτρική ενέργεια να αποτελέσει φτηνό και μαζικό κοινωνικό αγαθό
• Θα εγγυάται την ασφάλεια των εργαζομένων στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και των κατοίκων των οικισμών γύρω από τις μονάδες θερμικής παραγωγής
• Θα προχωρήσει στην εκμετάλλευση του υδροδυναμικού της χώρας και στην ενίσχυση της αναλογίας των Ανανεώσιμων Πηγών με τρόπο συντονισμένο κεντρικά και όχι κατακερματισμένα όπως σήμερα

Συνολικά  απαιτείται μια πολιτική επανακρατικοποίησης  των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας και  λειτουργίας τους προς όφελος των λαικών αναγκών και συμφερόντων. Μια πολιτική που πάει κόντρα στην πολιτική του Μνημονίου και της Τρόικας, αρνείται το χρέος και διεκδικεί την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής!

Όχι στην ιδιωτικοποίηση της Ενέργειας!

Ακύρωση του Μνημονίου!

Στάση Πληρωμών στο Ληστρικό Χρέος και Διαγραφή του!

Κρατικοποίηση και Κοινωνικός Έλεγχος  του Τραπεζικού Συστήματος!

Να  περάσουν όλες οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας στο  Δημόσιο και να λειτουργούν με κοινωνικό  έλεγχο – Πάλη για μια άλλη Κοινωνική Ανάπτυξη!

Έξοδο από το Ευρώ – Πάλη για την έξοδο από την ΕΕ

Αναδιαπραγμάτευση ή άρνηση του χρέους; Μια κριτική της κριτικής.

Η κριτική του κ. Μπινιάρη (http://ardin.gr/node/3587) είναι παντελώς άστοχη και κάθε άλλο παρά άρτια από «τεχνική» άποψη. Πρώτα και κύρια γιατί ξεκινά από μια ριζικά διαφορετική αφετηρία. Για μένα η πολιτική που ακολουθείται από την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, την κυβέρνηση και η οποία σιγοντάρεται από ποικίλους «ειδικούς» και μη, σαν τις «αυθεντίες» στις οποίες αναφέρεται εμμέσως πλην σαφώς ο κ. Μπινιάρης, δεν είναι μονόδρομος όπου το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στους θεούς της αγοράς και στην ευγενική κατανόηση των αρπαχτικών της. Με εξέπληξε επίσης η άγνοια επί του θέματος που επιδεικνύει ο κ. Μπινιάρης, αν και θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα και περισσότερα. Ας είναι όμως.

Καταρχάς δυο απλές παρατηρήσεις: Πρώτο, το να απαντά κανείς ότι αν εφαρμοστεί μια πρόταση με την οποία διαφωνεί θα σημάνει την απόλυτη καταστροφή, και μάλιστα χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο, αυτό δεν αποτελεί επιχείρημα, αλλά εκδήλωση δογματικής προσκόλλησης σε κάποιες δικές του «απόλυτες αλήθειες» που τις θεωρεί τόσο δεδομένες ώστε δεν κάνει καν τον κόπο να επεξεργαστεί τα επιχειρήματα την άλλης άποψης. Και θα δούμε παρακάτω πώς το κάνει αυτό ο κ. Μπινιάρης. Δεύτερο, η άγνοια δεν υπήρξε ποτέ επιχείρημα. Όταν δεν γνωρίζεις κάτι οφείλεις να το μάθεις πριν μιλήσεις και μάλιστα πριν θεωρήσεις τον εαυτό σου ικανό να ασκήσει κριτική.

Η καταγωγή της πρότασης για άρνηση του χρέους

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δεν γνωρίζω την παιδεία του κ. Μπινιάρη και ούτε με ενδιαφέρει να την μάθω, απλά τον πληροφορώ ότι οποιοδήποτε σοβαρό εγχειρίδιο κι αν ανοίξει σχετικό με τα ζητήματα του δημόσιου χρέους, θα διαπιστώσει ότι η πρότασή μου καταγράφεται ως τουλάχιστον μια από τις μεθόδους αντιμετώπισης των υπέρογκων δημόσιων χρεών από το 19ο αιώνα έως τις ημέρες μας. Πρόκειται για την πρόταση που στα αγγλικά αποδίδεται ως repudiation of debt. Φυσικά θα μας επιτρέψει η χάρη του να προσδώσουμε στη δική μας πρόταση εκείνα τα ειδικά χαρακτηριστικά που νομίζουμε ότι προσιδιάζουν στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους της Ελλάδας. Ελπίζω να μας επιτρέπει να κρατήσουμε την αναγκαία ανεξαρτησία σκέψης και προβληματισμού, που για μας αποτελεί την πεμπτουσία της επιστήμης, και η οποία μας αποτρέπει να παπαγαλίζουμε ή να αναμασάμε τις συνταγές ακαδημαϊκών και άλλων «ειδικών» στους οποίους αναφέρεται.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο...

Ο πρώτος που έθεσε το θέμα του κατά πόσο ένα υπέρογκο δημόσιο χρέος οφείλει να αποπληρωθεί ή όχι, ήταν ο πατέρας της επιστημονικής πολιτικής οικονομίας, ο Άνταμ Σμιθ, ο οποίος τόλμησε να προτείνει τη χρεωκοπία του κράτους ως την μόνη συμφέρουσα λύση. Όποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις οικονομικής θεωρίας, γνωρίζει πολύ καλά ότι την εποχή του Σμιθ η έννοια της χρεωκοπίας του κράτους δεν είχε το νόημα που έχει σήμερα, αλλά ταυτιζόταν με την έννοια της μονομερούς διαγραφής ή ακύρωσης των χρεών. Από τη δεύτερη ή τρίτη δεκαετία του 19ου αιώνα η πρόταση αυτή διαχωρίστηκε από την έννοια της χρεωκοπίας και καταγράφηκε στα βιβλία της δημόσιας οικονομίας ως άρνηση ή ακύρωση του χρέους.

Ένας άλλος πολύ σημαντικός οικονομολόγος, τον οποίο φαντάζομαι να έχει ακουστά ακόμη κι ο κ. Μπινιάρης, ο οποίος τάχθηκε υπέρ της ακύρωσης των δημόσιων χρεών ήταν ο Τζον Μέϊναρντ Κέϊνς. Το έκανε αμέσως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο όταν είδε ότι η έκρηξη του δημόσιου χρέους σε όλες τις χώρες ήταν τέτοια που το έκανε αδύνατο να εξυπηρετηθεί. Στη θέση αυτή προσχώρησαν πολλοί γνωστοί οικονομολόγοι της εποχής. Την επόμενη φορά που ο κ. Μπινιάρης θα σκεφτεί να επικαλεστεί σύγχρονους ακαδημαϊκούς και νομπελίστες, καλά θα κάνει να ξεφυλλίσει τον κατάλογο των οικονομολόγων εκείνης της εποχής που τάχθηκαν υπέρ της μονομερούς κατάργησης του χρέους, να μετρήσει τα μεγέθη, τα αναστήματα στην επιστήμη και έπειτα ας έρθει να μας πει ότι δεν γνωρίζει κανέναν άλλο που να έχει υποστηρίξει την πρόταση που έχουμε καταθέσει.

Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έγινε τρομακτική προσπάθεια να εξοβελιστεί η πρόταση αυτή από τα βιβλία της δημόσιας οικονομίας, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Βλέπετε ο ρόλος των τραπεζών και μάλιστα των πολυεθνικών είχε γίνει κυρίαρχος και επιδοτούσαν σωρηδόν έδρες και τομείς στα πανεπιστήμια και τις ακαδημίες. Όσο περισσότερο οι καριέρες και τα νόμπελ εξαρτήθηκαν, ειδικά στον αγγλοσαξονικό κόσμο, από τις χορηγίες των χρηματαγορών, τόσο περισσότερο εξαφανίζονταν προτάσεις και απόψεις που για τους διεθνείς τραπεζίτες και χρηματιστές ήταν απολύτως αιρετικές. Μόνο πολύ προικισμένοι και έντιμοι επιστήμονες επέμειναν να μην παίρνουν το χαπάκι της αμνησίας, ή και της ανοησίας, που συνοδεύει σχεδόν πάντα τις μεγάλες χορηγίες. Έτσι στα βιβλία τους ακόμη και σήμερα θα βρει κανείς να περιγράφεται η λύση του repudiation of debt, αλλά τις περισσότερες φορές να συνδέεται με ριζικές επαναστατικές αλλαγές, σαν να ήταν μόνο η επανάσταση του 1917 στη Ρωσία και η κινέζικη επανάσταση του 1948 που μπόρεσαν δήθεν να προχωρήσουν σε άρνηση και ακύρωση του χρέους.

Η άρνηση του χρέους ισοδυναμεί με πάλη για τη δημοκρατία

Βέβαια, όποιος έχει έστω και στοιχειώδη επαφή με το αντικείμενο γνωρίζει ότι η πρόταση αυτή γεννήθηκε από τις μεγάλες αστικές επαναστάσεις του 18ου αιώνα στις ΗΠΑ και τη Γαλλία, ενώ έχει υιοθετηθεί ως πολιτική από πολλούς λαούς έως σήμερα στην πάλη τους για να κατακτήσουν την κυριαρχία τους. Γιατί, ναι, η αλήθεια είναι ότι η υλοποίηση αυτής της πρότασης προϋποθέτει έναν λαό που παλεύει, αγωνίζεται για να θεμελιώσει την κυριαρχία του, να απαλλάξει τη χώρα του από τα δεσμά της υποτέλειας και της υποδούλωσης. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται η θεμελιώδης πολιτική διαφορά με τον κ. Μπινιάρη. Η δημοκρατία, η οποία συνδέεται πρώτα και κύρια με την λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία, είναι αδύνατη όσο υπάρχουν τα δεσμά του δημόσιου χρέους και το καθεστώς υποταγής στους υπερκρατικούς μηχανισμούς των αγορών. Και, αντίθετα με τον κ. Μπινιάρη, εγώ θεωρώ ότι η δημοκρατία όχι μόνο είναι απόλυτα εφικτή, αλλά θεωρώ το λαό αυτής της χώρας ικανό να την επιβάλει παρά τις όποιες αντιξοότητες. Αυτό δεν με κάνει «πολιτικό», απλά με κάνει δημοκράτη. Τι να κάνουμε, όλοι έχουμε τις «αδυναμίες» μας. Και η δική μου βρίσκεται στο να θεωρώ ότι δεν μπορεί να υπάρξει αυθεντικά επιστημονική αντιμετώπιση του προβλήματος αν δεν ξεκινά κανείς από την ανάγκη να κατακτηθεί επιτέλους η δημοκρατία σ’ αυτή τη χώρα από τον ίδιο τον λαό. Αν αυτό θεωρείται από τον κ. Μπινιάρη και τους ομοϊδεάτες του ανήκουστο, τρελό, καταστροφικό, τότε δεν έχουν πάρα να με στήσουν στον τοίχο.

Η απάντηση στο ζήτημα του δημόσιου χρέους δεν είναι οικονομική, αλλά πρωτίστως πολιτική. Κι αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά όλοι οι επιφανείς μελετητές του ελληνικού δημόσιου χρέους από την εποχή του μεσοπολέμου ακόμη. Όταν ο Ξεν. Ζολώτας έγραφε το 1931 ότι ο περιορισμός της υφιστάμενης δανειακής επιβάρυνσης της Ελλάδος «δεν είναι επιστημονικόν πρόβλημα, αλλ’ αποτελεί ζήτημα επιδεξίου χειρισμού, επιτυχών διαπραγματεύσεων και ευνοϊκών συνθηκών εις την διεθνήν αγοράν κεφαλαίου,» δεν μετατρεπόταν σε «πολιτικό» αλλά σε συνεπή οικονομικό αναλυτή που γνωρίζει ότι η αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους είναι πρωτίστως ζήτημα συσχετισμού δύναμης στις διεθνείς αγορές και αποφασιστικότητας μιας χώρας να τα βάλει με τους ισχυρούς. Επιπλέον την εποχή εκείνη για να υποστηρίξει κανείς την ακύρωση των χρεών στην υπερχρεωμένη Ελλάδα του Ελ. Βενιζέλου που βάδιζε ολοταχώς προς την επίσημη χρεωκοπία του 1932, δεν ήταν εύκολο πράγμα. Η επίκληση του προφανούς, δηλαδή της ακύρωσης του χρέους, αποτελούσε ιδιωνυμικό αδίκημα στην Ελλάδα. Και μόνο η διατύπωση αυτής της πρότασης αρκούσε για να χάσει κάποιος σαν τον Ξ. Ζολώτα την καθηγητική του έδρα και να συρθεί στα δικαστήρια με το ιδιώνυμο. Και μόνο η αναφορά στην άρνηση του δημόσιου χρέους αποτελούσε προσβολή εναντίον των «εθνικών συμφερόντων», που τότε όπως και σήμερα ταυτίζονταν με τα συμφέροντα των χρηματιστών, των τοκογλύφων και των μεγάλων δυνάμεων που τους στήριζαν στις απαιτήσεις τους έναντι της χώρας. Η χρεωκοπία του 1932, η καταστροφή και ο φασισμός που την ακολούθησε αποτέλεσε την αναπόδραστη συνέπεια των κυρίαρχων πολιτικών που αρνήθηκαν την μονομερή ακύρωση των χρεών της χώρας. 

Ελπίζω να μην οδηγηθούμε στην ίδια κατάσταση και τώρα. Αν και οφείλουμε να πούμε ότι την απεργάζονται ήδη αυτή την κατάληξη τόσο οι ευρωκρατούντες και το ΔΝΤ, όσο και το εγχώριο πολιτικό σύστημα του σύγχρονου δωσιλογισμού. Η ιστορία έχει δείξει επανειλημμένα ότι ο δρόμος που οδηγεί αναγκαστικά σ’ αυτήν την κατάληξη είναι εκείνος που ξεκινά με την πεποίθηση ότι μπορεί να τα βρει κανείς με τους δυνατούς μέσα από διαπραγματεύσεις και προσαρμογές στις απαιτήσεις τους. Ενώ ο μόνος δρόμος, όσο δύσκολος κι αν φαντάζει, όσο επίπονος ή αντίξοος κι αν είναι, που μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή για το λαό και τη χώρα, είναι να κάνουμε το ανήκουστο: να αρνηθούμε το χρέος και να τα βάλουμε με τους δυνατούς βασισμένοι στη δύναμη ενός ρωμαλέου πλειοψηφικού λαϊκού κινήματος. Η ιστορία δεν έχει δείξει άλλον δρόμο. Όσο κι αν διάφοροι κατά καιρούς ονειρεύονταν «μέσους δρόμους», ή «μέσες λύσεις».

Ποια είναι τα πραγματικά στοιχεία του χρέους;

Ας πάμε πιο κάτω. Πώς ξέρουμε πώς τα 85% των δανείων πήγαν στις τσέπες διεθνών τοκογλύφων, κοκ; Μα από τους Ισολογισμούς Χρέους του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και φυσικά τα διαθέσιμα στοιχεία από τον ΟΔΔΗΧ. Αν ο κ. Μπινιάρης τα αγνοεί, αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Όσον με αφορά έχω γράψει και δημοσιεύσει πάνω από 30 σημειώματα σχετικά με το δημόσιο χρέος το τελευταίο τρίμηνο, όπου παρουσιάζω αναλυτικά τα στοιχεία αυτά. Κανείς δεν τόλμησε δημόσια να τα αμφισβητήσει, εκτός από κάποιους ελάχιστους που αποδεδειγμένα τρέφουν μαύρα μεσάνυχτα για το θέμα. Ας μου επιτρέψει ο κ. Μπινιάρης να μην τα επαναλαμβάνω κάθε φορά που γράφω ένα άρθρο.

Παρόλα αυτά, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΔΔΗΧ, τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου της περιόδου 2005-2010 ανήκουν κατά 43% σε επενδυτικές τράπεζες, κατά 22% σε διαχειριστές κεφαλαίων, κατά 15% σε Ασφαλιστικά Ταμεία και Εταιρείες, κατά 8% σε διαχειριστές ενεργητικού, κατά 5% σε κεντρικές τράπεζες, κατά 4% σε Hedge Funds και κατά 4% σε λοιπούς επενδυτές. Αν από τα 15% των Ασφαλιστικών Ταμείων και Εταιρειών αφαιρέσουμε τουλάχιστον το 5% που ανήκει σε ασφαλιστικές εταιρείες και προσθέσουμε το 4% των «λοιπών επενδυτών» υποθέτοντας ότι όλοι τους είναι μικροκαταθέτες, συνάγεται ένα 14%, το οποίο για κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι το υπόλοιπο κομμάτι που ανήκει σε τυπικούς κερδοσκόπους της διεθνούς αγοράς. Χωρίς βέβαια να έχουμε την αυταπάτη πώς οι διαχειριστές των ασφαλιστικών ταμείων και οι διάφοροι ιδιώτες καταθέτες δεν λειτούργησαν κερδοσκοπικά αγοράζοντας ελληνικά ομόλογα. Να πώς προκύπτουν τα νούμερα που αναφέρω, τα οποία δεν είναι καθόλου «τυχαία» όπως, εν τη αγνοία του, νομίζει ο κ. Μπινιάρης. Εκτός κι αν ο εν λόγω κύριος τρέφει τέτοια σύγχυση επί του θέματος ώστε να νομίζει ότι οι επενδυτικές τράπεζες, οι διαχειριστές κεφαλαίων και ενεργητικού, κλπ. δεν λειτουργούν ως κερδοσκόποι στην αγορά. Κάτι βέβαια που ούτε καν οι «αυθεντίες» στις οποίες αναφέρεται δεν τολμούν να αρνηθούν. 

Επιπλέον, έχει γίνει και πιο αναλυτικός υπολογισμός για το που πήγαν τα δάνεια αυτά – τουλάχιστον για την τελευταία δεκαετία – στο άρθρο του Θανάση Σούμπλη που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του Εμπρός. Απ’ όπου πάλι προκύπτει αυτό το 15% που αναφέρεται στο άρθρο μου. Τέλος γνωρίζουμε από τα επίσημα στοιχεία ότι μόνο την τελευταία δεκαετία το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε πάνω από 450 δις ευρώ για εξυπηρέτηση δανείων. Αν σκεφτεί κανείς ότι το τρέχον χρέος ήταν στις 31/12/2009 κοντά στα 300 δις ευρώ, αυτό σημαίνει ότι μόνο την τελευταία δεκαετία το έχουμε πληρώσει ήδη μιάμιση φορά. Αν αυτό δεν είναι τοκογλυφία, τότε τι είναι;

Υπάρχει άραγε διαφθορά;

Μπορεί κάποιοι να προσγειώθηκαν στον πλανήτη γη μόλις προσφάτως, αλλά όλοι όσοι κατοικοεδρεύουν σε τούτο τον τόπο τουλάχιστον από την μεταπολίτευση έως σήμερα, γνωρίζουν πολύ καλά που πήγαν τα λεφτά και το αν έγιναν έργα, ή τι σόι «έργα» έγιναν. Την εποχή της εκτίναξης του δημόσιου δανεισμού είχαμε ταυτόχρονα την ολοκληρωτική διάλυση του ήδη ασθενικού παραγωγικού ιστού της ελληνικής οικονομίας, τη διαρκή συμπίεση των λαϊκών εισοδημάτων, την μονιμοποίηση της μαζικής ανεργίας και της ανέχειας σε πολύ πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Από την άλλη είχαμε τα σκάνδαλα των προβληματικών, του χρηματιστηρίου, της ολυμπιάδας, των μεγάλων έργων, την κορύφωση της πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς σε επίπεδα πρωτόγνωρα ακόμη και για την Ελλάδα, κοκ. Είναι λοιπόν περίεργο να υποθέσει κανείς – ακόμη κι αν δεν γνωρίζει τα στοιχεία των δανείων – ότι ο δανεισμός της χώρας χρηματοδότησε ένα άθλιο και σάπιο καθεστώς ρεμούλας και κερδοσκοπίας; Είναι περίεργο να πει κανείς ότι ο λαός και η χώρα δεν είχε καμμιά ωφέλεια από το δανεισμό αυτόν;

Αυτό σημαίνει ότι γνωρίζουμε επακριβώς που πήγαν τα δανεικά και ποιος επωφελήθηκε από αυτά; Όχι βέβαια. Πρώτα και κύρια γιατί οι συγκεκριμένες δανειακές συμβάσεις, αλλά και οι διαδρομές των ελληνικών ομολόγων στην αγορά, δεν δημοσιοποιούνται. Το κράτος δεν δημοσιοποιεί – ως όφειλε – αναλυτικά στοιχεία, ανά σύμβαση δανείου και έκδοσης ομολόγων, για να ξέρουμε ποιος εμπλέκεται, με ποιους όρους, από ποια χέρια περνούν τα ομόλογα, που καταλήγουν, κοκ. Γι’ αυτό τον λόγο εγώ μαζί με αρκετούς άλλους, ειδικούς και μη, έχουμε διατυπώσει εδώ και καιρό τα εξής θεμελιώδη αιτήματα:

1. Άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαριασμών του κράτους ώστε να δούμε τι έγιναν τα λεφτά, τι κρύβουν οι συμβάσεις δανεισμού και ποιος συγκεκριμένα επωφελήθηκε από αυτές.

2. Κατάργηση κάθε έννοιας παραγραφής και ασυλίας για όλους όσους διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα. Και μάλιστα με αναδρομική ισχύ. Όποιος πολιτικός ή επιχειρηματίας, κόμμα ή επιχείρηση, έβαλε χέρι ή συνέργησε στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη και η περιουσία του να δημευθεί.

Βέβαια, κάποιος μπορεί να ρωτήσει: Που το ξέρουμε ότι υπήρξε λεηλασία του δημόσιου πλούτου από πολιτικούς και επιχειρηματίες; Το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να θέσει στα σοβαρά ένα τέτοιο ερώτημα, δεν σημαίνει καθόλου ότι αυτό το ερώτημα χρήζει και σοβαρής απάντησης.

Μπορεί μια κυβέρνηση σαν τη σημερινή να δώσει λύση;

Το μόνο πραγματικό ερώτημα που υπάρχει – τουλάχιστον για όσους έχουν αίσθηση της πραγματικότητας – είναι αν μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση μέσα από το σημερινό πολιτικό σύστημα που να είναι σε θέση να ικανοποιήσει τα παραπάνω αιτήματα. Μπορεί να υπάρξει μια τέτοια κυβέρνηση; Και βέβαια όχι. Όχι μόνο γιατί το σημερινό δικομματικό πολιτικό σύστημα με όλες τις εφεδρείες του στα δεξιά και τα αριστερά είναι τόσο διεφθαρμένο, διάτρητο και ανάξιο, αλλά και γιατί ένα τέτοιο άνοιγμα του κράτους στην κοινωνία μέσα από την κατάργηση όλων των στεγανών και των απορρήτων προϋποθέτει αληθινή δημοκρατία, δηλαδή λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία. Κι έτσι καταλήγουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε: Οι διαφορετικές προτάσεις για την αντιμετώπιση του χρέους δεν διαχωρίζονται στη βάση των οικονομικοτεχνικών τους χαρακτηριστικών, ή ως προς την εκτίμηση των δυσκολιών, αλλά από το κατά πόσο θεωρούν εφικτή και επιθυμητή τη δημοκρατία για τον τόπο. Όποιος θεωρεί ότι δημοκρατία δεν είναι παρά ο κοινοβουλευτικός μανδύας που καλύπτει τα απόκρυφα μιας διεφθαρμένης απολυταρχίας της εκάστοτε κυβέρνησης και ενός κράτους που έχει παραδοθεί σε ντόπια και ξένα μεγάλα συμφέροντα, τότε είναι αδύνατο να καταλάβει την πρόταση για άρνηση του χρέους. 

Τώρα, υπάρχουν ορισμένοι που ενώ καταπίνουν την κάμηλο, αναζητούν εναγωνίως συνενόχους σε κοινωνικά στρώματα που επωφελήθηκαν από το καθεστώς λεηλασίας της χώρας. Υπήρξαν τέτοια στρώματα; Φυσικά και υπήρξαν. Όμως πρόκειται για μια συντεταγμένη πολιτική των κυβερνήσεων ώστε να οικοδομήσουν μια κοινωνία συνενόχων. Μάθανε στον αγρότη να παίρνει την επιδότηση χωρίς να νοιάζεται για την παραγωγή του. Εθίσανε τον δημόσιο υπάλληλο στην αξία της λούφας και του λουφέ, ώστε να μην νοιάζεται για την άθλια κατάσταση της δημόσιας διοίκησης και του κράτους. Ενθαρρύνανε την επαγγελματική διανόηση να κάνει βουτηχτικές στα γνωστά κοινοτικά κονδύλια ώστε να μην ασχολείται στα σοβαρά με τη διαρκή κατάπτωση της επιστήμης, της έρευνας και της ίδιας της χώρας. Και σήμερα οι ίδιες δυνάμεις που στήσανε όλο αυτό το κόλπο, που έκαναν τα πάντα για να χάσει η κοινωνία κάθε αίσθηση αξιοπρέπειας και φιλότιμου, γυρίζουν και κατηγορούν την ίδια την κοινωνία για τη δική τους αθλιότητα και διαφθορά. 

Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να ανακτήσει η κοινωνία τη χαμένη της τιμή. Κι αυτός είναι να πιστέψει στη δύναμη της, να αντιληφθεί την αξία του συλλογικού αγώνα, να ξεπεράσει τους μπαμπούλες που σκόπιμα σπέρνουν ορισμένοι στις τάξεις των λαϊκών μαζών ώστε να μην ξεσηκωθούν και ξεριζώσουν το κακό από τη ρίζα του. Όσο όμως προχωρά αυτή η αδιέξοδη κατάσταση, όσο η ίδια ή επιβίωση του λαού και της χώρας θα τίθεται επί τάπητος, όσο θα πολώνεται εξ αντικειμένου η κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου, τόσο οι λαϊκές μάζες θα ξεπερνούν την αμηχανία και το αίσθημα συνενοχής που σπέρνει καθημερινά η κυρίαρχη προπαγάνδα. Και τότε είναι σίγουρο ότι θα ζήσουμε αληθινά ηρωικές εποχές, εποχές ανάτασης και ελπίδας για ολόκληρη την κοινωνία που θα μείνουν στην ιστορία. Όποιο κι αν είναι το τελικό αποτέλεσμα.

Τι θα γίνει άμα φύγουμε από το ευρώ;

Κι ερχόμαστε τώρα στο κυρίως επίδικο ζήτημα. Τι θα γίνει άμα φύγουμε από το ευρώ και την ευρωζώνη; Θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει; Θα έρθει η συντέλεια του κόσμου; Θα χάσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε; Θα μας λιώσουν οι κολοσσοί των αγορών; Όλα αυτά μαζί και πολλά ακόμη έχουμε να πάθουμε στη νοσηρή φαντασία όσων νομίζουν ότι το να τα βάλουμε με τις αγορές, την ευρωζώνη και τους ισχυρούς αποτελεί συνώνυμο της καταστροφής. Όμως ας ηρεμίσουμε λίγο και ας σοβαρευτούμε.

Καταρχάς, από πού προκύπτει ότι με το να φύγουμε από το ευρώ και να επανέλθουμε σε εθνικό νόμισμα θα οδηγηθούμε σε απανωτές υποτιμήσεις και θα εκτιναχθεί ο πληθωρισμός; Επειδή μας το λένε όλοι εκείνοι που ευθύνονται σήμερα για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας και το παπαγαλίζουν άνθρωποι σαν τον κ. Μπινιάρη; Δεν θα έπρεπε να μας το αποδείξουν αντί να το θεωρούν ως δεδομένο, ως θέσφατο; Που πήγαν οι «αυθεντίες» του κ. Μπινιάρη σ’ αυτό το ζήτημα, όταν αρκετοί απ’ αυτούς υποστηρίζουν την ανάγκη εξόδου από το ευρώ χωρίς να ισχυρίζονται ότι θα επέλθουν οι γνωστοί λιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί για την Ελλάδα; 

Για να καταλάβει κανείς πόσο παραμύθι είναι η επίκληση της καταστροφής της Ελλάδας λόγω εξόδου από το ευρώ, θα αναφέρουμε απλά την περίπτωση των Βρετανών οικονομικών συμβούλων του Centre for Economics and Business Research (CEBR) που κάλεσε η ίδια η κυβέρνηση πριν λίγες εβδομάδες για να τους συμβουλευτεί τι θα συμβεί αν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ. Σύμφωνα με τους Times του Λονδίνου (30/5), ο επικεφαλής του CEBR, Νταγκ ΜακΓουίλλιαμς, απάντησε σε ερωτήσεις δημοσιογράφων σχετικά με το τι θα υποστεί το νέο νόμισμα της Ελλάδας μετά την έξοδο από το ευρώ: «Εγκαταλείποντας το ευρώ θα σήμαινε ότι το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί κατά 15%.» Αποτελεί καταστροφή μια υποτίμηση κατά 15%; Με εξαίρεση τα επίσημα και ανεπίσημα παπαγαλάκια της ΕΚΤ και της ΕΕ, που όμως δεν προσκομίζουν κανένα σοβαρό αποδεικτικό στοιχείο μιας και ο σκοπός τους είναι μόνο να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, δεν υπάρχει κανείς σοβαρός οικονομικός αναλυτής ανά τον κόσμο που να θεωρεί ότι θα υποστεί καταστροφή η Ελλάδα αν φύγει από το ευρώ. Αυτό που λένε είναι ότι η Ελλάδα θα περάσει μια περίοδο νομισματικής αστάθειας που άλλοι την προσδιορίζουν σε λίγους μήνες και άλλοι σε ένα με δυο χρόνια, έως ότου η συναλλαγματική αξία της νέας δραχμής θα σταθεροποιηθεί μέσα από την ανάκαμψη της οικονομίας της. Σ’ αυτό που συμφωνούν όλοι είναι ότι αυτός που πιθανόν να υποστεί την καταστροφή είναι το ίδιο το ευρώ, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Πώς μπορεί να δημιουργηθεί ένα νέο νόμισμα;

Κι όλα αυτά από αναλυτές που δεν υιοθετούν τα μέτρα ή την κατεύθυνση πολιτικής που προτείνουμε για την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας. Όποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις οικονομίας γνωρίζει ότι υπάρχουν δυο τρόποι να δημιουργήσεις νόμισμα: Ο πρώτος είναι να το ρίξεις στις αγορές, βορά και έρμαιο των κερδοσκόπων και να περιμένεις που, πότε και πώς θα σταθεροποιηθεί η αξία του. Με ότι συνεπάγεται για την οικονομία και την κοινωνία σου. Αυτό συμβαίνει με το ευρώ, που είναι εκ φύσεως τέτοιο νόμισμα. Όμως αυτό συνέβαινε και με την παλιά δραχμή που οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν ως εργαλείο ραγδαίας υποτίμησης της εθνικής οικονομίας και των εισοδημάτων από εργασία προς όφελος των ντόπιων και ξένων κερδοσκόπων.

Ο δεύτερος είναι να δημιουργήσεις ένα εθνικό νόμισμα που να υποστηρίζει και να υποστηρίζεται από την πραγματική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και πρωτίστως της παραγωγικής της βάσης. Αν θέλει πραγματικά κάποιος την παραγωγική ανάπτυξη της οικονομίας προς όφελος του λαού και της χώρας, τότε δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνει αυτό παρά μόνο έχοντας το δικό του νόμισμα. Ούτε η οικονομική θεωρία, αλλά ούτε και η ιστορική εμπειρία έχει να επιδείξει άλλο τρόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα σχήματα παγκόσμιου χρήματος, όλες οι νομισματικές ενώσεις, όλα τα συστήματα σταθερών ισοτιμιών και σταθερής νομισματικής αξίας, με πιο γνωστό εκείνο του χρυσού κανόνα, απέτυχαν παταγωδώς αφήνοντας πίσω τους ερείπια εκείνες ειδικά τις χώρες που ήταν πιο αδύναμες και εξαρτημένες από την παγκόσμια αγορά. 

Ο Αλέξανδρος Διομήδης, ιδρυτής και πρώτος διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, προσπαθώντας να αντλήσει συμπεράσματα από την τραγωδία της επίσημης χρεωκοπίας του 1932 τόνιζε την «ανάγκη οικονομικής αυτονομίας», έναντι του μοντέλου της νομισματικά σταθερής δραχμής κλειδωμένης με τη χρυσή βρετανική λίρα, προκειμένου η ελληνική οικονομία να είναι ανοιχτή στην παγκόσμια αγορά και στις κυρίαρχες δυνάμεις της: «Η Ελλάς πρέπει απαραιτήτως να φροντίση πώς θα ζη, θα τρέφεται, θα κινήται, θα εργάζεται, με ίδια κατά το πλείστον εφόδια. Πως θ’ ασφαλίση με δυνάμεις αντλουμένας εκ του ιδίου αυτής τόπου, σχετικήν τουλάχιστον ισορροπίαν και μείζονα ή κατά το παρελθόν οικονομικήν αυτοτέλειαν. Αι προσπάθειαί της πρέπει προς αυτό το αποτέλεσμα να τείνουν.» Δεν ήταν οπαδός της οικονομικής αυτάρκειας, αλλά πίστευε ότι αν δεν σταματήσει η εξάρτηση της οικονομίας από το εξωτερικό, αν δεν στηριχθεί η ελληνική οικονομία πρωτίστως σε εσωτερικούς όρους συσσώρευσης και ανάπτυξης δεν πρόκειται να πάψει να είναι έρμαιο των συγκυριών στην παγκόσμια αγορά που αναγκαστικά οδηγούν τη χώρα στην χρεωκοπία όταν ξεσπούν μεγάλες παγκόσμιες κρίσεις. Το ίδιο ισχύει και σήμερα.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο αν δεν διαθέτει η οικονομία το δικό της νόμισμα, ένα νόμισμα που να ελέγχει και να προσαρμόζει κάθε στιγμή στις ανάγκες της; Φυσικά και όχι. Όποιος ισχυριστεί το αντίθετο είτε είναι παντελώς άσχετος με το θέμα, είτε είναι πολύ μεγάλος απατεώνας. Μπορεί το ευρώ να λειτουργήσει ως τέτοιο νόμισμα για την ελληνική οικονομία; Μόνο όποιος δεν γνωρίζει την ιδιοσυστασία και την λειτουργία του ευρώ, ή απλά προτάσσει άλλες σκοπιμότητες, μπορεί να απαντήσει θετικά στο ερώτημα. Μπορεί να έχουμε ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης στην ελληνική οικονομία με το ευρώ; Μόνο όποιος δεν γνωρίζει ή δεν θέλει να γνωρίζει τι συναίβει τη δεκαετία του ευρώ μπορεί να θεωρεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο εφικτό. Άλλωστε στον κόσμο της φαντασίας όλα είναι εφικτά. Όμως στον αληθινό κόσμο έχει αποδειχτεί ότι το ευρώ λειτούργησε καταλυτικά τόσο για την οικονομική καταστροφή που έχει υποστεί η χώρα, όσο και για την χρεωκοπία της.

Πώς μπορούμε να αποφύγουμε τις διαρκείς υποτιμήσεις;

Πώς μπορεί να υπάρξει ένα εθνικό νόμισμα που να μην υποτιμιέται διαρκώς και να μην πυροδοτεί τον πληθωρισμό; Πρώτα και κύρια χτυπώντας τις εσωτερικές αιτίες των υποτιμήσεων και του πληθωρισμού και αυτές δεν είναι νομισματικές, αλλά έχουν άμεση σχέση αφενός με την συνολική κατάσταση και τις εξαρτήσεις της οικονομίας και αφετέρου με τις μονοπωλιακές καταστάσεις στην εσωτερική αγορά. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει με πολύ απλά λόγια ότι το χτύπημα των μονοπωλίων και των καρτέλ, ντόπιων και ξένων, που κυριαρχούν στην ελληνική οικονομία, η αντιστροφή της σχέσης ιδιωτικών κερδών και αμοιβών που υπάρχει σήμερα, η άμεση ενίσχυση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων ιδίως στους τομείς της παραγωγής, η εθνικοποίηση κρίσιμων τομέων της οικονομίας και πρωτίστως του τραπεζικού συστήματος, ο πολλαπλασιασμός του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων με όρους άμεσης απόδοσης και στήριξης της εθνικής οικονομίας, όπως και η γενναία αναδιανομή εισοδημάτων και πλούτου, μαζί με μια ριζικά διαφορετική πολιτική ένταξης στο διεθνή καταμερισμό εργασίας μέσα κυρίως από διακρατικές προγραμματικές συμφωνίες, εναλλακτικές μορφές εμπορικών σχέσεων, ανοίγματα σε χώρες και περιοχές όπου η Ελλάδα σήμερα είναι απούσα και την επιβολή ενός επιλεκτικού ανταγωνιστικού πλαισίου για την προστασία των πιο σημαντικών τομέων της ελληνικής οικονομίας, μπορεί να δημιουργήσει μια τέτοια δυναμική που να μην αφήσει το νόμισμά της να κατρακυλά στις διεθνείς αγορές, ούτε να επιτρέψει την εκδήλωση πληθωριστικών πιέσεων. Την απόδειξη γι’ αυτό κ. Μπινιάρη θα την βρείτε στις εργασίες του Άγγελου Αγγελόπουλου, του Ξενοφών Ζολώτα, του Δημήτρη Μπάτση και εκατοντάδων άλλων οικονομολόγων όχι μόνο της αριστεράς, που μετά το τέλος του πολέμου τόλμησαν να είναι αρκούντως έντιμοι και ανεξάρτητοι στη σκέψη τους ώστε να μην δεχθούν ότι οι εκάστοτε θεωρίες της «ψωροκώσταινας» απηχούν την πραγματικότητα. 

Όλα αυτά τα μέτρα έχουν διατυπωθεί και αναλυθεί πολλές φορές. Τόσες φορές που δεν δικαιολογείται ακόμη κι ο κ. Μπινιάρης να κάνει πώς δεν τα γνωρίζει. Άλλωστε, ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος απ’ όσους υποστηρίζουν την άρνηση του χρέους και την έξοδο από το ευρώ δεν είπαμε ποτέ ότι αρκούν αυτά από μόνα τους για να λύσουμε τα προβλήματά μας. Αυτό που ισχυριζόμαστε από την αρχή είναι ότι αυτά αποτελούν την απαρχή, την αφετηρία μιας ριζικά διαφορετικής πορείας στην οικονομία και την πολιτική του τόπου. Μόνο έτσι έχουν νόημα.

Τώρα, επειδή βλέπω ότι ο κ. Μπινιάρης έχει ιδιαίτερο καημό με τις καταθέσεις στις τράπεζες, έχω να του πω να μην ανησυχεί. Πριν προλάβουμε εμείς, που προτείνουμε όλα αυτά τα καταστροφικά, να εξανεμίσουμε τις καταθέσεις, θα το έχουν κάνει οι σημερινοί κρατούντες. Η πολιτική που ασκείται είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα «στεγνώσει» την οικονομία από κάθε ρευστότητα. Είναι κάτι που συμβαίνει ήδη και κλιμακώνεται μέρα τη μέρα. Με την κάλυψη της τρόικας και της κυβέρνησης η καταθετική βάση των τραπεζών, όση έχει απομείνει, λεηλατείται ασύστολα από τις ίδιες τις τράπεζες προκειμένου να καλύψουν τις «μαύρες τρύπες» του ενεργητικού τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αργά ή γρήγορα θα προχωρήσουν σε δέσμευση των καταθέσεων με τη μια ή την άλλη μορφή. Κι αυτό είναι πολύ πιθανό να συμβεί μαζί με την ανακοίνωση του πλάνου αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, το οποίο δεν προτείνουν απλά οι καθόλου ανιδιοτελείς και ανεξάρτητες «αυθεντίες» που υπονοεί ο κ. Μπινιάρης, αλλά επεξεργάζονται ήδη το ΔΝΤ και η ΕΚΤ, έστω κι αν επίσημα το αρνούνται.

Αυτό θα είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε αν και όποτε κληθούμε να εφαρμόσουμε την πολιτική που προτείνουμε. Θα έχουμε να αναστηλώσουμε μια οικονομία και μια κοινωνία εντελώς διαλυμένη, χωρίς ίχνος ρευστότητας στην αγορά και τις τράπεζες, με εισοδήματα πείνας και μαζική ανεργία πρωτοφανή, με κατεστραμμένους τους τρεις από τους τέσσερεις ελευθεροεπαγγελματίες, βιοτέχνες, αγρότες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Κι από πάνω φορτωμένη με τα υπέρογκα βάρη του αναδιαρθρωμένου χρέους της και των ιδιωτικοποιημένων υποδομών της. Μπορεί να αναστηλωθεί μια οικονομία σ’ αυτή την κατάσταση δίχως δικό της νόμισμα, δίχως να αποκτήσει τον έλεγχο στους διαθέσιμους πόρους και στις υποδομές της; Μπορεί να γίνει με δεδομένο το καθεστώς εξάρτησης και υποταγής της χώρας που υπάρχει σήμερα;

Η ιδεολογία της υποτέλειας και της υποταγής

Κάποιοι νομίζουν ότι δεν μπορεί να γίνει. Δικαίωμά τους. Άλλωστε όταν ένα έθνος, ένας λαός βρίσκεται σε ιστορική καμπή, όπως βρισκόμαστε εμείς σήμερα, όταν καλείται να ανατρέψει την τυραννία είτε του οθωμανικού ζυγού τον 19ο αιώνα, είτε του ναζιστικού και φασιστικού ιμπεριαλισμού στη δεκαετία του 1940, είτε των αγορών και του πολιτικού τους προσωπικού σήμερα, υπάρχουν πάντα κάποιοι που θεωρούν αδιανόητο για έναν μικρό και ασήμαντο λαό να τα βάλει με τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής του. Όμως από πότε η λιποψυχία, η αδυναμία να στρατευθείς σ’ αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη ο λαός και ο τόπος αποτελεί επιχείρημα; 

Δεν με ξαφνιάζει που ο κ. Μπινιάρης αδυνατεί να κατανοήσει την πολιτική μου θέση. Με τον ίδιο τρόπο αδυνατούσαν να κατανοήσουν οι ομοϊδεάτες του στην κατοχή την πολιτική θέση όσων στρατεύονταν στο ΕΑΜ και στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της εποχής. Τα ίδια νομικά, πολιτικά και οικονομικά επιχειρήματα επικαλούνταν και τότε, όπως και σήμερα. Με τον ίδιο τρόπο αδυνατούσαν να κατανοήσουν την πάλη για λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία τις πολλές δεκαετίες των «πέτρινων χρόνων» που ακολούθησαν τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα. Με τον ίδιο τρόπο αδυνατούσαν να κατανοήσουν την σαφή εντολή για αλλαγή πλεύσης της χώρας που έδωσε ο λαός το 1981. Γι’ αυτό και δικαιολόγησαν τους ληστοσυμμορίτες κυβερνώντες που ανέλαβαν να εξαγοράσουν τη συνείδηση ενός ολόκληρου λαού για να ξεχάσει τι του είχαν υποσχεθεί όταν του έκλεψαν την ψήφο.

Σήμερα επικαλούνται κυριολεκτικά ανοησίες. Ας δούμε μερικές. Δεν προβλέπεται νομική διαδικασία αποχώρησης από την ευρωζώνη, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη όλων των χωρών-μελών, οπότε θα μας πνίξουν με αγωγές και άλλα τέτοια φαιδρά. Πρώτον, η καταγγελία της σχέσης μας μπορεί και πρέπει να είναι μονομερής. Κι αυτό γιατί είναι αποδεδειγμένα ετεροβαρής, καταχρηστική σε βάρος της χώρας μας και θέτει ανεπίτρεπτους περιορισμούς στην άσκηση της εθνικής κυριαρχίας μας. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που η ΕΕ και η ευρωζώνη μας έχουν επιβάλλει ένα καθεστώς εποπτείας και κηδεμονίας που δεν προβλέπεται ούτε καν από τη συνθήκη της Λισαβόνας. Εδώ δεν μπορεί να σταθεί ούτε καν σαν επιχείρημα η αποδοχή από την κυβέρνηση της χώρας, μιας και δεν πήρε εντολή για να αποδεχτεί ούτε το μνημόνιο, ούτε την αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση που μας επέβαλε η τρόικα. Και μόνο αυτά αρκούν για να αποχωρήσουμε μονομερώς από την ευρωζώνη χωρίς να ακολουθήσουμε καμμιά προβλεπόμενη διαδικασία. Αρκεί να έχουμε μια κυβέρνηση που υπηρετεί στα αλήθεια το λαό και το συμφέρον της χώρας και όχι μια δράκα δωσίλογους όπως σήμερα.

Σε μια τέτοια περίπτωση τι μπορούν να μας κάνουν; Τίποτε απολύτως. Οι φλυαρίες περί αγωγών εναντίον μας αποτελούν αποκυήματα φαντασίας και ανοησίας άνευ προηγουμένου. Πρώτα και κύρια γιατί μια τέτοια κίνηση της Ελλάδας θα έχει σοβαρό αντίχτυπο στο εσωτερικό των χωρών-μελών της ευρωζώνης. Δεν θα υπάρξει χώρα στην ευρωζώνη όπου δεν θα τεθεί εκ των πραγμάτων θέμα παραμονής της στο ευρώ. Ειδικά στις χώρες του Νότου. Όχι μόνο γιατί θα το θέτουν οι ίδιοι οι λαοί, που σήμερα παρά το γεγονός ότι καταγράφουν σε όλες τις σφυγμομετρήσεις την αντίθεσή τους με το ευρώ δεν έχουν θέσει θέμα εξόδου, αλλά γιατί οι ίδιες οι εξελίξεις θα το επιβάλουν. Μια αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ θα επιταχύνει δραματικά τις διαδικασίες διάλυσης που ενυπάρχουν και εκδηλώνονται ήδη στην ευρωζώνη. Κι αυτό είναι προς όφελος όχι μόνο του λαού μας, αλλά και των άλλων λαών που βρίσκονται φυλακισμένοι στην ευρωζώνη. Όποιος νομίζει, ειδικά στις σημερινές συνθήκες βαθύτατης κρίσης του ευρώ, ότι η αποχώρηση της Ελλάδας με τους όρους που θα επιβάλει ο λαός της, θα γίνει αναίμακτα για την ευρωζώνη, τότε χρειάζεται ταχύτατα αποτοξίνωση από τις δόσεις ηλιθιότητας που διοχετεύει η κυρίαρχη προπαγάνδα.

Η ανάγκη επανίδρυσης του κράτους και της δημοκρατίας

Αυτό τρέμουν οι ευρωκρατούντες γι’ αυτό και έχουν βάλει διάφορους δήθεν αντικειμενικούς «αναλυτές» να σπέρνουν το φόβο με βλακώδη επιχειρήματα. Όπως και να ‘χει υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα με το κατά πόσο μπορεί ή πρέπει να αναγνωρίσει ο λαός τη «συνέχεια του κράτους» με το σημερινό διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Κατά τη γνώμη μου η ανάδειξη μιας ριζικά διαφορετικής διακυβέρνησης του τόπου προϋποθέτει το κόψιμο της «συνέχειας του κράτους» , δηλαδή τη νομικοπολιτική αποσύνδεσή της με τις προκάτοχες κυβερνήσεις και το πολιτικό σύστημα που τις στήριζε. Δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή κυβέρνηση που σέβεται και προασπίζει τα αληθινά συμφέροντα της χώρας, αν δεν κόψει τον ομφάλιο λώρο με όλο το προηγούμενο καθεστώς. Κι αυτό δεν θα γίνει μόνο ρηματικά, ούτε μόνο με την άμεση εφαρμογή ριζικά διαφορετικών πολιτικών, σαν κι αυτών που προτείνουμε, αλλά και μέσα από την «επανίδρυση του κράτους». Όχι όπως το εννοούσε και έπραττε ο Καραμανλής, αλλά με την έννοια της κατάκτησης της δημοκρατίας. Πράγμα που μπορεί να γίνει μόνο με την προκήρυξη Συντακτικής Συνέλευσης ή Εθνοσυνέλευσης κατά τα ειωθότα της ελληνικής ιστορίας, με μοναδικό σκοπό την υιοθέτηση ενός νέου αληθινά δημοκρατικού Συντάγματος, ενός νέου «ιδρυτικού νόμου» του ελληνικού κράτους που θα θεσπίζει και θα προασπίζει την λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία. Με αυτή την έννοια το ελληνικό κράτος που θα προκύψει μέσα από αυτή τη διαδικασία θα είναι ένα νέο κράτος, τόσο ως νομικό πρόσωπο, όσο και ως πολιτική συγκρότηση, τόσο προς τα μέσα, όσο και προς τα έξω. 

Όσο για το «νέο άγνωστο πολιτικό μοντέλο» που υποτίθεται ότι προτείνω κατά τον κ. Μπινιάρη, απλά θα του πω ότι πρόκειται για τη δημοκρατία όπως την παλεύει ο ελληνικός λαός σ’ ολόκληρη την ιστορία του. Προφανώς δεν μπορεί να συγκινήσει όποιον νιώθει τέτοια χαμέρπεια προς τα κυρίαρχα «πολιτικά μοντέλα» που έχουν επιβληθεί στη χώρα μας και τα οποία την έχουν οδηγήσει στη σημερινή κατάντια. Ελπίζουμε ότι πολύ σύντομα ο ίδιος ο λαός, που τόσο καταφανώς περιφρονεί ο κ. Μπινιάρης, να του δώσει ορισμένα πολύ άμεσα και πρακτικά μαθήματα για το πώς εννοεί τη δημοκρατία και τι νιώθει πραγματικά για το «γνωστό πολιτικό μοντέλο» που υπάρχει σήμερα.

Ο ενδοτισμός στον τρόπο αντιμετώπισης του χρέους

Τέλος, ενώ ο κ. Μπινιάρης αρέσκεται να ερωτά, δεν του αρέσει καθόλου να απαντά. Έτσι δεν απαντά σε κανένα από τα ερωτήματα του άρθρου μου, αλλά δεν πειράζει. Η υπόθεση του κ. Μπινιάρη ότι μπορεί να γίνει αναδιαπραγμάτευση και αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας με επιτόκιο 1% πάνω από το επιτόκιο της Γερμανίας, δείχνει για μια ακόμη φορά με πόση ελαφρότητα και προχειρότητα χειρίζεται το όλο θέμα. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι μπορεί να συμβεί αυτό σε μια διεθνή αγορά όπου κυριαρχεί η γενικευμένη αναταραχή και η πρωτοφανής αμφιβολία για την προοπτική του δημόσιου χρέους όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, τότε θα πρέπει η χώρα μας να πληρώνει επιτόκιο στο δεκαετές ομόλογο της τάξης του 4%. Μπορεί να εξυπηρετήσει η Ελλάδα ένα δημόσιο χρέος σήμερα με επιτόκιο της τάξης του 4%; Ακόμη και αν υποστεί «κούρεμα» της τάξης του 30%; Τα στατιστικά δεδομένα λένε ότι δεν μπορεί. Να δώσουμε ένα παράδειγμα για να γίνουμε κατανοητοί. Το 2001, τον πρώτο χρόνο της ένταξής μας στο ευρώ, το δημόσιο χρέος της χώρας βρισκόταν στα 145,9 δις ευρώ. Το 2009 το δημόσιο χρέος της χώρας είχε αυξηθεί κατά 152,6 δις ευρώ και είχε φτάσει αισίως τα 298,5 δις ευρώ. Με άλλα λόγια μέσα στα χρόνια του ευρώ το δημόσιο χρέος υπερδιπλασιάστηκε, παρά το γεγονός ότι το μέσο σταθμικό κόστος δανεισμού κυμάνθηκε αυτή την περίοδο γύρω στο 4,04%. Κι έτσι από 23,3 δις ευρώ (ή το 16% του ΑΕΠ) που στοίχιζε στο ελληνικό δημόσιο η εξυπηρέτηση του χρέους το 2001, έφτασε αισίως να υπερβαίνει τα 77,2 δις ευρώ (ή το 32% του ΑΕΠ) το 2009. 

Τι σημαίνουν αυτά τα νούμερα; Σημαίνουν ότι με μέσο σταθμικό κόστος δανεισμού γύρω στο 4% ετήσια, το δημόσιο χρέος αυξανόταν κατά μέσο όρο γύρω στα 17 δις ευρώ κάθε χρόνο και η ετήσια εξυπηρέτησή του γύρω στα 6 δις ευρώ. Αν λοιπόν το δημόσιο χρέος της Ελλάδας υποστεί ένα «κούρεμα» της τάξης του 30% και κατέβει από τα 300 δις ευρώ στα 210, θα καλυτερέψουν τα πράγματα; Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι με κάποιον μαγικό τρόπο οι αγορές αποφασίσουν να κατεβάσουν τα επιτόκια από το 7% και πλέον που είναι σήμερα, στο 4% μόνο και μόνο γιατί έτσι θέλει ο κ. Μπινιάρης, τότε τι θα συμβεί; Αυτό που θα συμβεί είναι ότι το δημόσιο χρέος της χώρας θα έχει επανέλθει στο σημερινό επίπεδο μέσα σε λιγότερο από μια πενταετία. Κι όλα αυτά θεωρώντας ότι θα έχουμε τις συνθήκες δανεισμού που υπήρχαν στις διεθνείς αγορές την περίοδο 2001-2009. Πράγμα αδιανόητο για όλους τους αναλυτές ανά τον κόσμο. Το καλύτερο δυνατό σενάριο αναδιάρθρωσης που μπορεί να σκεφτεί ο κ. Μπινιάρης είναι να αναβάλει την επίσημη πτώχευση της χώρας για μια πενταετία. Εύγε.

Κι εν τω μεταξύ; Τι θα έχει συμβεί εν τω μεταξύ; Τι «αποζημιώσεις πιστωτικού κινδύνου» θα δοθούν στους κατόχους των ελληνικών ομολόγων που θα δεχθούν το «κούρεμα»; Ή μήπως θα το κάνουν για την ψυχή της μάνας τους; Εκτός κι αν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει τον ισχυρισμό του κ. Μπινιάρη ότι «δεν θα έχουν άλλη επιλογή». Λες και μιλάμε για τον μπακάλη της γειτονιάς που δεν μπορεί να εισπράξει βερεσέδια. Όσο βρισκόμαστε εντός του ευρώ οι δανειστές έχουν πάντα εναλλακτική επιλογή. Κι αυτή είναι η κατοχή και η δήμευση της χώρας. Αυτό δηλαδή που γίνεται σήμερα με το καθεστώς της τρόικας. 

Χώρια το γεγονός ότι εντός του ευρώ, η χώρα ακόμη κι αν το επιθυμούσε δεν θα μπορούσε να αναδιαπραγματευτεί το χρέος της. Το κάνει η τρόικα στο όνομά της. Και η αναδιάρθρωση που θα υπάρξει δεν θα πάρει καθόλου υπόψη της το αν μπορεί ή όχι να σηκώσει το βάρος η χώρα και ο λαός της. Το βασικό κριτήριο είναι τι συμφέρει τις ευρωπαϊκές τράπεζες, τα επενδυτικά κεφάλαια και το ευρώ. Γι’ αυτό και σήμερα ο Έλληνας εργαζόμενος χάνει εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα που είχε κατακτήσει από την εποχή της πρώτης κυβέρνησης του Ελευθερίου Βενιζέλου στις αρχές του 20ου αιώνα. Γι’ αυτό και συντρίβεται το εισόδημα του και καταργείται η κοινωνική ασφάλιση. Γι’ αυτό και καταδικάζεται στην ανεργία και την ανέχεια. Γι’ αυτό και ο ελευθεροεπαγγελματίας, ο βιοτέχνης, ο αγρότης και ο μικρομεσαίος αντιμετωπίζει τον απόλυτο αφανισμό. Γι’ αυτό και ολόκληρη η χώρα έχει βγει στο σφυρί. Πόσο Μπινιάρης πρέπει να είναι κανείς για να πιστέψει έστω και για μια στιγμή ότι υπό αυτές τις συνθήκες μπορεί να υπάρξει αναδιαπραγμάτευση και αναδιάρθρωση του χρέους έστω και κατά φαντασία υπέρ της χώρας και του λαού;

Τέλος, να μου επιτρέψετε να θεωρώ τον χρόνο μου αρκετά πολύτιμο για να τον καταναλώνω με ανθρώπους που δεν γνωρίζουν ούτε καν τα βασικά στοιχεία του προβλήματος και αρκούνται να αναμασούν ότι διαβάζουν στον τύπο και μάλιστα σ’ ένα μόνο κομμάτι της διατεταγμένης δημοσιογραφίας. Όσο για τα περί παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, δεν θεωρώ ότι ο κ. Μπινιάρης έχει τα προσόντα για να συζητήσει μαζί μου τόσο σοβαρά προβλήματα θεωρίας με τα οποία ασχολούμαι από εικοσαετίας, δηλαδή από την εποχή ακόμη που οι «αυθεντίες» του έλεγαν ότι το ζήτημα της κρίσης έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί αντικείμενο της οικονομικής θεωρίας. Μπορεί το κραχ του 2008 να τους ξύπνησε από τον λήθαργο της νεοφιλελεύθερης αποχαύνωσης που είχαν βυθιστεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν στα σοβαρά να προσεγγίσουν τα ζητήματα που αναδεικνύει η σύγχρονη παγκόσμια κρίση.

Δημήτρης Καζάκης

15/7/2010